Topografia polskiego dwudziestolecia w pierwszej dekadzie rysuje się dość schematycznie. Głównymi ośrodkami życia kulturalnego są bowiem Warszawa i Kraków. Dopiero pod koniec lat 20. w innych miastach zaczynają się pojawiać interesujące zjawiska kulturalne. Wtedy też na artystyczną mapę Polski wkraczają Lublin, Wilno, Lwów. Nie bez znaczenia pozostają też miasteczka prowincjonalne, jak Drohobycz, Zakopane czy Chełm lubelski.
Warszawa
Głównym ośrodkiem kulturalnym w Dwudziestoleciu jest z pewnością Warszawa. To tu w 1919 roku działa słynna kawiarnia „Pod Picadorem”, najpierw na Nowym Świecie, a potem w Hotelu Europejskim. Wraz z kabaretem o tej samej nazwie i pismem „Pro Arte et Studio” staje się ona zalążkiem grupy poetyckiej Skamander, do której należą Jan Lechoń, Julian Tuwim, Antoni Słonimski, Kazimierz Wierzyński i Jarosław Iwaszkiewicz. Jej bywalcami są jednak niemal wszyscy twórcy reprezentujący literacki i artystyczny Parnas, np. Leopodl Staff, Bolesław Leśmian czy Stefan Żeromski.
Od 1920 roku ukazuje się już pismo „Skamander”, a potem „Wiadomości Literackie”, które stają się najważniejszymi instytucjami kulturalnymi Warszawy. Skamandryci odwiedzali również słynną kawiarnię Ziemiańska, przy ulicy Mazowieckiej. Inny nurt kulturowy reprezentuje natomiast pismo „Ponowa” redagowane przez Jana Nepomucena Millera, nastawione na program poezji inspirowanej ludowością. Pod koniec lat 20. powstaje tu zaś grupa i jednocześnie pismo „Kwadryga” zwalczające z zaciekłością idee Skamandra. Jej najważniejsze osobowości to Władysław Sebyła i Konstanty Ildefons Gałczyński. Należy również pamiętać o ośrodkach satyrycznych takich, jak pisma „Cyrulik Warszawski” i „Szpilki” oraz kabarety Qui Pro Quo, Banda, Cyrulik Warszawski.
Kraków
W Krakowie z kolei Dwudziestolecie otwiera aktywność futurystów i malarzy formistów. Spotykają się oni w klubach Gałka Muszkatołowa na rogu ulicy Krupniczej i Podwala. Bywają tu Witkacy czy Tytus Czyżewski. Inną znaną kawiarnią krakowską jest klub Pod Katarynką przy ulicy Jagiellońskiej (a także kabaret). Tutaj tworzy się zalążek życia artystycznego (Jasieński, Młodożeniec, Czyżewski) przy współudziale aktorów z Teatru Starego. Najważniejszymi pismami grup są tytuły takie, jak „Formiści”, „Nowa Sztuka” oraz „Almanach Nowej Sztuki”. Kraków to również siedziba wielkiej awangardy: Tadeusza Peipera, Juliana Przybosia czy Brunona Jasieńskiego. Ich sztandarowe periodyki to „Zwrotnica” i „Linia”.
Lublin i Chełm
W Lublinie ożywione życie kulturalne zaczyna się w latach 30., głównie za sprawą grupy awangardowej skupionej najpierw wokół pisma „Reflektor” potem zaś wkraczają poeci tacy, jak Józef Łobodowski (twórca zamkniętego przez cenzurę pisma „Barykady”) czy Józef Czechowicz, który redaguje „Kuriera Lubelskiego” i „Ziemię Lubelską”. Z kolei w pobliskim Chełmie jest wydawana znakomita „Kamena” redagowana przez Kazimierza Andrzeja Jaworskiego. Pismo to posiada zasięg ogólnopolski i jest nastawione głównie na przekłady poetyckie.
Wilno
W latach 30. bardzo dużą rolę odgrywa Wilno jako siedziba grupy poetyckiej Żagary. Tutaj działają Czesław Miłosz, Jerzy Zagórski, Teodor Bujnicki czy Stefan Jędrychowski. Ośrodkiem grypy jest znane czasopismo. Wychodzi ono najpierw jako dodatek do wileńskiego „Słowa” redagowanego przez Stanisława Cata Mackiewicza, potem jako miesięcznik „Piony” (dodatek do „Kuriera Wileńskiego”) i wreszcie samodzielne czasopismo „Żagary”.
Lwów
Lwów to oczywiście Ossolineum – Biblioteka, Wydawnictwo i Muzeum w jednym. Ponadto życie kulturalne skupia się tu wokół Uniwersytetu Jana Kazimierza, a także ważnych pism, jak satyryczny „Szczutek” redagowany przez Stanisława Wasylewskiego.
Miasteczka prowincjonalne
Życie kulturalne rozwija się również w miasteczkach prowincjonalnych. W Wadowicach powstaje grupa literacka i pismo „Czartak” skupione wokół Emila Zegadłowicza, które reprezentuje inspiracje ludowością, zwłaszcza malowniczym Beskidem. W Ostrzeszowie w województwie wielkopolskim, młodzi poeci awangardowi gromadzą się z kolei wokół „Okolicy Poetów” Stanisława Czernika.
Szczególną popularnością wśród artystów dwudziestolecia (podobnie jak Młodopolan) cieszy się Zakopane. Tutaj odpoczywają Witkacy, Karol Szymanowski czy Maria Pawlikowska-Jasnorzewska. Drohobycz z kolei to wielokulturowe miasteczko rodzinne Brunona Schulza, położone w okolicach Lwowa. Bogate w złoża ropy naftowej, spokojne i tolerancyjne dla wielu różnych nacji staje się inspiracją dla magicznej prozy twórcy.