 |
| Tadeusz Peiper/ ze zbiorów NAC |
Biografia
Tadeusz Peiper urodził się w 1891 roku w Podgórzu (dzisiaj dzielnica Krakowa) w rodzinie inteligenckiej pochodzenie żydowskiego. Studiował filozofię i prawo na Uniwersytecie Jagiellońskim, a następnie również w Berlinie i w Paryżu. W 1910 roku wstąpił do Związku Strzeleckiego. Po wybuchu I wojny światowej Peiper został internowany (jako obywatel austriacki). Z Francji udało mu się wyjechać do Hiszpanii, gdzie spędził pięć lat.
Do Polski wrócił w 1921 roku i wraz z Leonem Chwistkiem stworzył komitet „Nowej Sztuki” i pismo „Zwrotnica”. Twórca stał się jednym z najważniejszych teoretyków, a także inicjatorów polskiego nurtu awangardowego. W latach 30. Peiper związał się z pismami lewicowymi: „Robotnik”, „Sygnały”, publikował również np. w „Kwadrydze”.
Po wybuchu II wojny światowej wyjechał do Lwowa, gdzie w 1940 roku został aresztowany przez NKWD, a następnie uwięziony w Łubiance w Moskwie, potem zaś w Saratowie. Po zwolnieniu w 1943 roku wstąpił do Związku Patriotów Polskich. Do Polski powrócił w 1944 roku, jednak zamilknął jako poeta i teoretyk sztuki. Cierpiał na poważną chorobę psychiczną. Zmarł w 1969 roku w Warszawie.
Charakterystyka twórczości
Tadeusz Peiper był