Niezwykle trudno opisać w sposób syntetyczny światopogląd okresu dwudziestolecia międzywojennego. Z jednej strony jest to bowiem określona epoka mieszcząca się w konkretnych ramach czasowych (1918-1939), z drugiej natomiast – pod względem wizji świata – stanowi ona wyraźną kontynuację nurtów modernizmu, np. nietzscheanizmu czy bergsonizmu. Ponadto mamy tu do czynienia z niezwykłą różnorodnością światopoglądowych postaw, które oscylują pomiędzy idealizmem (np. fenomenologia) i empiryzmem (pragmatyzm). Znaczące tło dla światopoglądu międzywojnia stanowi również rozwój psychologii.
Idąc śladami Jerzego Kwiatkowskiego można jednak wskazać pewną drogę ewolucji klimatu epoki. Otóż, dwudziestolecie rozpoczęło się wielkim optymizmem i wiarą w możliwość zbudowania nowego, lepszego świata. Następnie nastąpiła pewna stabilizacja nastrojów, wreszcie – w latach 30. – pojawiły się silne tendencje katastroficzne związane z kryzysem ekonomicznym i narastającym zagrożeniem totalitaryzmem.
Dwudziestolecie międzywojenne - główne nurty filozofii i psychologii
Wiarę w ludzkie zdolności poznawcze reprezentowała fenomenologia Husserla. Filozof ten był przekonany, że prawda ma charakter obiektywny i można