Fenomenologia to jeden z najważniejszych dwudziestowiecznych nurtów w filozofii niemieckiej. Jego twórcą był Edmund Husserl, który rozumiał fenomenologię jako teorię poznania i bytu. Dla tego myśliciela była ona filozofią naukową, traktującą o faktach oczywistych, które można poznać za pomocą aktów czystej i biernej świadomości.
Przedmiotem fenomenologii są fenomeny, a więc to, co się objawia świadomości (fenomeny to inaczej przedmioty intencjonalne, niejako przefiltrowane przez świadomość). Poznanie fenomenów powinno być wolne od psychologizmu, który zniekształca prawdę i nie może być zapośredniczone przez żadne medium, np. język (metoda „redukcji fenomenologicznej”). Jest to więc poznanie bezpośrednie. Fenomenologia zdecydowanie odcinała się zatem od empiryzmu, w którym metodą poznania jest doświadczenie oraz od naturalizmu. Przedmiotem poznania według tej filozofii mogą być byty zarówno realne, jak i idealne, jedne i drugie istnieją bowiem obiektywnie, niezależnie od ludzkiej świadomości.
Za podstawowe prawo umysłu uważał Husserl jego intencjonalność, czyli jego wychylenie na zewnątrz, ku przedmiotom poza nim samym. Innymi słowy, świadomość ma charakter intencjonalny, ponieważ
