Edmund Husserl - biografia i filozofia

Edmund Husserl urodził się w 1859 roku na Morawach. Studiował na uniwersytecie w Lipsku matematykę, fizykę i astronomię, potem zaś filozofię w Berlinie. Zainteresował się poglądami Franza Brentano, słuchając jego wykładów w Wiedniu. Po studiach podjął pracę asystenta Karla Weierstrassa w Berlinie, następnie ponownie uczył się u Brentano.

Od 1887 roku Husserl był profesorem filozofii na Uniwersytecie w Halle. Kiedy otrzymał katedrę w Getyndze, wraz z Maxem Schelerem stworzył tam główny ośrodek fenomenologii. Od 1912 roku studiował u niego Roman Ingarden. W 1916 roku Husserl zaczął pracę na uniwersytecie we Fryburgu badeńskim, gdzie jego studentami byli między innymi Edyta Stein i Martin Heidegger.

Filozof zmarł we Fryburgu w 1938 roku.

Jego najważniejszymi pracami wydanymi drukiem były: „Badania logiczne”, „Idee czystej fenomenologii i fenomenologicznej filozofii”, „Wykłady z fenomenologii wewnętrznej świadomości czasu”, „Medytacje kartezjańskie”.

Edmund Husserl - charakterystyka poglądów

Husserl był filozofem, ale zaczynał jako matematyk i przez całe życie w jego poglądach przejawiała się postawa ścisła i racjonalna. Pod wpływem swojego wielkiego mistrza Franza Brentano zaczął uważać, że filozofia również może być nauką, dlatego właśnie w tym kierunku rozwijał swoją teorię.

Pierwsze założenia fenomenologii pojawiły się w jego pracy „Badania logiczne” (1900-1901). Husserl odciął się od relatywizmu poznawczego, twierdząc, że istnieje obiektywna prawda, którą można poznać za pomocą aktów czystej świadomości. Obiektywne jest zaś to, co jest oczywiste dla wszystkich i nie wymaga uzasadnienia. Poznanie dokonuje się za pomocą intuicji fenomenologicznej (ograniczonej do świadomości). Metodą działania jest tu „opis ejdetyczny”, a więc zajmujący się istotą zjawisk, a nie ich pojedynczymi realizacjami.

Przedmiotem fenomenologii są fenomeny, czyli wszystko to, co pojawia się w świadomości i jest przez nią niejako przekształcone w byt znaczący: przedmioty realne i idealne (które w ten sposób stają się przedmiotami intencjonalnymi, a więc istniejącymi w świadomości jako jej korelaty).

Metodą poznania jest tak zwana redukcja transcendentalna lub fenomenologiczna, zmierzająca do wzięcia w nawias całego empirycznego świata i rozważania jedynie tego, co pozostaje w świadomości.

Husserl odcinał się od empiryzmu, przyznając pierwszeństwo świadomości, a nie doświadczeniu zmysłowemu. Występował również przeciwko psychologizmowi zaciemniającemu czyste akty świadomości.

Edmund Husserl (1900)