Karl Jaspers urodził się w 1883 roku w Dolnej Saksonii. Początkowo studiował prawo, jednak potem zmienił zainteresowania i zajął się medycyną, a dokładnie psychiatrią (uczył się w Berlinie, Getyndze i w Heidelbergu). W 1910 roku ożenił się z Gertrudą Mayer.
Po ukończeniu studiów w 1909 roku zaczął pracować w szpitalu psychiatrycznym w Heidelbergu, w 1913 roku porzucił jednak praktykę lekarską na rzecz pracy akademickiej na uniwersytecie w Heidelbergu. Początkowo wykładał psychiatrię, później jednak stała się ona podstawą do rozwinięcia systemu filozoficznego – został więc wykładowcą filozofii.
Od wczesnych lat życia Jaspers cierpiał na niewydolność serca. Ponieważ jego żona miała pochodzenie żydowskie, w 1937 roku został pozbawiony przez nazistów posady na uniwersytecie, jego dzieła zostały objęte zakazem publikacji, a on sam był szantażowany i nakłaniany do porzucenia Gertrudy. Małżeństwo żyło w czasie II wojny światowej w nieustannym poczuciu zagrożenia. Po wojnie Jaspers powrócił na swoje poprzednie stanowisko. Zaczął wówczas rozważać kwestię winy narodu niemieckiego za upowszechnienie nazizmu („Kwestia winy niemieckiej”).
W 1948 roku wyjechał z Niemiec i przeniósł się do Bazylei, gdzie w 1966 roku przyjął obywatelstwo szwajcarskie.
Zmarł w Bazylei w 1969 roku.
Karl Jaspers - charakterystyka poglądów
Karl Jaspers rozpoczął swoją karierę jako psychiatra i właśnie ta dziedzina wywarła znaczący wpływ na jego poglądy filozoficzne. Słynnym dzieło Jaspersa to „Psychopatologia ogólna”, w której w nowatorski sposób potraktował istotę terapii psychiatrycznej uważając, że choroba psychiczna nie jest tylko i wyłącznie skutkiem zmian neurologicznych, ale wynika również z uwarunkowań osobowościowych i życia chorego. Zajmował się szczególnie psychozami i urojeniami.
Swoje poglądy filozoficzne wyłożył natomiast w trzech tomach „Filozofii”. Jaspers był przedstawicielem egzystencjalizmu chrześcijańskiego. Nawiązywał do Kierkegaarda, ale także do mistyków takich jak np. mistrz Eckhart.
Według Jaspersa, człowiek jest istotą skończoną i doświadczającą trwogi w obliczu niemożności poznania świata i odkrycia sensu własnej egzystencji. Fakt ten szczególnie ujawnia się w tak zwanej sytuacji granicznej (kluczowe pojęcie filozofii Jaspersa) takiej jak np.: cierpienie, śmierć bliskich, walka, poczucie winy. Sytuacja graniczna stanowi swoisty szok, który wyrywa człowieka z codzienności i zmusza do refleksji nad istotą życia. Jest ona szansą na indywidualne doświadczenie transcendencji, a tym samym – przeżycie egzystencji, która jest w niej zakorzeniona.