W licznych pracach Nietzschego powracają te same przekonania ujmowane na rożne sposoby. Wśród nich wyłaniają się najistotniejsze zagadnienia, takie jak: koncepcja mocy, idea nadczłowieka, ogłoszenie śmierci Boga czy wieczny powrót. Filozof starał się przedstawić je z różnych punktów widzenia, wprowadzając tym samym wiele nieścisłości. Działanie takie było zamierzone, ponieważ – jak sam głosił – „fakty nie istnieją, tylko interpretacje”. Nietzsche ddcinał się też od filozofii akademickiej, przeciwstawianej prawdziwej filozofii „pisanej krwią”, takiej, którą się przeżywa.
W „Narodzinach tragedii”, swojej pierwszej publikacji, wyłożył koncepcję apollińskości i dionizyjskości, na których opierała się jego metafizyka i teoria tragedii. Apollo to symbol światła, harmonii i umiaru. Apollińskość w ludzkim świecie to marzenia, pragnienie obrazowania i uporządkowania świata. Działania te pomagają wprawdzie znieść rzeczywistość, ale jednocześnie zaciemniają i zniekształcają jej obraz. Na przeciwległym biegunie znajduje się dionizyjskość, żywioł, dzika, bezrozumna wola życia, doznanie ekstazy. W tym stanie upojenia człowiek doświadcza prawdy, poznaje prawdziwą naturę rzeczywistości. Zjednoczeniem tych elementów, zdaniem autora „Narodzin tragedii”, była antyczna grecka tragedia.
Najbardziej bodaj znaną myślą Nietzschego jest: „Gott ist tot”, czyli „Bóg umarł”. Nietzsche ogłosił śmierć Boga w świecie współczesnym, ponieważ jego zdaniem ludzie przestali Boga odczuwać. W starożytności, a nawet w wiekach średnich ludzie stale czuli Jego obecność, mieli poczucie, że ich czyny zostaną osądzone i ukarane jeszcze w życiu doczesnym. Bóg był gniewny i realny, to strach przed Nim kazał ludziom postępować moralnie. Współczesne rozważania religijne kładą nacisk na Boskie miłosierdzie, istnienie piekła zostało podważone. Wybaczający Bóg, zdaniem Nietzschego, nie jest nikomu potrzebny, dlatego stał się tworem abstrakcyjnym, pozbawionym wpływu na rzeczywistość, a tym samym – Bogiem martwym.
A jeśli nie ma Boga, nie ma też moralności – wszystkie wartości stają się względne, rozmyte, nie ma dobra ani zła, prawdy ani fałszu. Relatywizm wartości jest równoznaczny ze śmiercią Boga. Człowiek sam nie jest zdolny do stworzenia nowych wartości, a życie bez nich okazuje się niemożliwe.
Kolejnym ważnym zagadnieniem w filozofii nietzscheańskiej jest nihilizm, czyli akceptacja pozorów, udawanie, że wartości istnieją, życie bez głębszej refleksji. Wydaje się, że taka egzystencja jest wygodna, bo pozbawiona napięcia, ale faktycznie oznacza ona konieczność dostosowania się do panujących zasad. Filozof określa je mianem „moralności niewolniczej”. Nihilizm to zgoda na pseudowartości – jego przykładem jest, według filozofia, chrześcijaństwo.
Wolę mocy w rozumieniu Nietzschego trudno zdefiniować, pojęcie to bowiem różnie bywa przedstawiane w różnych pracach. Ogólnie można ująć wolę mocy jako pragnienie życia, zdolność pokonywania trudności i panowania nad sobą. Każda istota żyjąca posiada wolę mocy, jednak u jednych jest ona słaba, a u innych bardzo potężna.
Pisząc o moralności, Nietzsche wyróżnia moralność panów i niewolniczą. Dla tej pierwszej dobre jest to, co wzmacnia wolę mocy:
(…) Co jest dobre? – Wszystko, co uczucie mocy, wolę mocy, moc samą w człowieku podnosi. Co jest złe? – Wszystko, co z słabości pochodzi. Co jest szczęściem? – Uczucie, że moc rośnie, że przezwycięża się opór. Nie zadowolenie, jeno więcej mocy; nie pokój w ogóle, jeno wojna; nie cnota, jeno dzielność (…).
Dobry jest zatem wysiłek, bo daje siłę, dobry jest wróg, bo walka z nim służy potęgowaniu mocy.