Światopogląd i filozofia Młodej Polski (modernizmu)

U podłoża światopoglądu modernistycznego leżą dwie teorie: schopenhaueryzm i nietzscheanizm. Z jednej strony wyrastają one z ówczesnej sytuacji gospodarczej i nastrojów społecznych, z drugiej wpływają na kształtowanie się oblicza epoki.
    
Poglądy Schopenhauera silnie wiążą się z poczuciem schyłku wieku i dekadentyzmem. Filozof głosił, że życie jest pasmem cierpień. Człowiek kierowany popędem życiowym skazany jest na wieczną walkę o zaspokojenie swoich pragnień, ambicji, potrzeb. Jednak zaspokojenie to nie jest możliwe, a samo dążenie do celu skazuje go na nieustanne porażki, cierpienie, rozczarowania, wstyd i poniżenie. Do tego nieustannie towarzyszy mu lęk przed śmiercią. Taka wizja życia jest zdecydowanie pesymistyczna. Filozof wskazywał na dwie możliwości ucieczki od bólu istnienia: sztukę i nirwanę. Zarówno akt twórczy, jak i kontemplacja piękna pozwalają człowiekowi na oderwanie się od codzienności, przyziemności. Na bazie tego poglądu przyznawano sztuce i artyście szczególną rangę, teza ta współgrała także z rodzącym się w sztuce estetyzmem.
    
Filozofia Nietzschego, który głosił śmierć boga, czyli kryzys wartości, także doskonale wpisywała się w nastroje końca wieku. Śmierć