Dekadentyzm
Pokolenie Młodej Polski to ludzie wychowani w pod zaborami, poddawani represjom i procesom wynaradawiania. Żyjący w kolejnych lata kryzysu, ze świadomością klęski ideałów romantycznych (idee walki niepodległościowej) i pozytywistycznych (praca u podstaw i praca organiczna), w poczuciu bezradności i świadomości upadku wszelkich idei.
Tetmajer deklaruje w imieniu pokolenia: „Nie wierzę w nic”. Człowiek zwątpił w moc rozumu i siłę uczucia, wszelkie wartości zostały zanegowane. Nietzsche ogłosił śmierć Boga – w świecie bez wiary, nie ma miejsca dla religii. Z kolei Przybyszewski oznajmia: „My, późno urodzeni, przestaliśmy wierzyć w prawdę”.
Społeczeństwo pogrąża się w poczuciu bezsilności, niemocy dokonania czynu. Pojawiają się nastroje katastroficzne, lęk przed nadciągającą zagładą. Ze strachu, zniechęcenia i rozczarowania rzeczywistością rodzą się skrajne postawy: bierności, pragnienia niebytu i buntu, sprzeciwienia się porządkowi świata, Bogu, złu.
Schopenhauer
Poszukiwanie ukojenia bólu istnienia prowadzi do prób osiągnięcia innych stanów świadomości: upojenia, niebytu, zapomnienia. Schopenhauer, który postrzega życie jako pasmo cierpień, jedyną drogę ucieczki od niego
