Modernizm - definicja, cechy, nazwa epoki

Terminem modernizm określa się ogół tendencji nowatorskich w literaturze i sztuce końca XIX wieku. Na gruncie polskim bywa używany zamiennie z określeniem Młoda Polska, lub w węższym zakresie jako kierunki w sztuce pierwszego okresu epoki czyli dziesięciolecia 1890-1900. Ta początkowa faza cechowała się indywidualistycznym buntem, dążeniem do oryginalności i krytycznym nastawieniem do poprzednich epok.
    
Modernizm czyli nowoczesność (niem. die Moderne, franc. modernisme), a więc sprzeciw wobec tradycji. Negowano szczególnie założenia pozytywizmu, jego filozofię i estetykę. Kryzys antypozytywistyczny to kryzys optymizmu ewolucyjnego i poznawczego pozytywizmu. Nauka straciła swoją pozycję, zaczęto wątpić w jej niepodważalność i obiektywizm, a przede wszystkim w możliwość znalezienia naukowych odpowiedzi na pytania o charakterze egzystencjalnym.  Kwestionowano też wartość artystyczną dorobku poprzedniej epoki. Przeciwstawiano się realizmowi i naturalizmowi, postulując wolność twórcy, który ma prawo do ekspresji siebie i swoich subiektywnych wrażeń, emocji, pragnień. Stawiano na indywidualizm, symbolizm, estetyzm, ekspresjonizm i impresjonizm.
    
Kryzys wartości, religii, rodziny, nauki,