Pop art (ang. popular art – sztuka popularna) to jeden z ważniejszych kierunków w sztuce II połowy XX wieku, który został zainicjowany w Wielkiej Brytanii, zaś szczególnie rozwinął się w Stanach Zjednoczonych w latach 60.
Jak sama nazwa wskazuje, istotą pop artu jest czerpanie inspiracji z różnorodnych zjawisk kultury masowej: reklamy, filmu, komiksu, literatury popularnej, kultu celebrytów, a także sięgnie po techniki właściwe umasowieniu dzieła sztuki. Szczególnie eksploatowaną sferą był tu konsumpcjonizm wraz z jego uniwersalnym symbolem – supermarketem (motywy puszek z jedzeniem, coca cola itp.).
Pop art opierał się na artystycznym przetworzeniu popularnych motywów i schematów, dokonując ich deformacji, multiplikacji i zderzenia z elementami kultury wysokiej. Kierunek ten miał charakter eklektyczny, w jego obrębie doszło do zakwestionowania pojęcia kanonu sztuki oraz podziału na zjawiska centralne i peryferyjne. Artyści pop artu chętnie posługiwali się strategią skandalu, co w połączeniu z tematyką i techniką ich dzieł wpisywało ich w tradycję wyznaczoną przez dadaizm na początku XX wieku.
Najważniejszymi formami wyrazu w obrębie tego kierunku były: happening, kolaż, performance, montaż, instalacja, asamblaż, techniki drukarskie. Sama nazwa została po raz pierwszy użyta przez angielskiego krytyka sztuki Lawrence’a Alloway’a w 1952 roku.
Pop art problematyzował zjawisko konsumpcjonizmu i całej kultury pop. Bardzo ważną rolę odgrywał tu związek z muzyką pop i filmem oraz ich ikonami. Z tego względu twórcy tego kierunku często portretowali wielkie gwiazdy, ale też np. projektowali okładki ich albumów (Elvis Presley, The Beatles, Marylin Monroe, Brigitte Bardot).
W Anglii kierunek ten został zapoczątkowany przez grupę Independent, do której należeli m.in.: Richard Hamilton, Eduardo Paolozzi, Peter Blake, David Hockney, Peter Phillips. Kolejny etap rozwoju kierunku miał miejsce we Francji, gdzie nazwano go „nowym realizmem” ze względu na duże zainteresowanie artystów codziennością. Przedstawicielami francuskiego pop artu byli: Alain Jacquet („Śniadanie na trawie”) i Cesar Baldaccini (cykl „Kompresje”– zmiażdżone samochody”, „Wielki kciuk” – ogromny kciuk odlany z brązu z najmniejszymi detalami).
Do Stanów Zjednoczonych pop art dotarł na początku lat 60. i tam właśnie rozwinął się najpełniej. Jego prekursorami byli Jasper Johnson (serie Flag amerykańskich, „Tarcza strzelnicza z gipsowymi odlewami”) i Robert Ruschenberg („Canyon”, „Monogram”), którzy zaczęli wystawiać swoje prace w nowojorskiej galerii Lea Castelli. Wkrótce dołączyli do ich grona Andy Warhol (słynne portrety zupy pomidorowej Campbell, Marylin Monroe), Claes Oldenburg (organizował happeningi w „Ray Gun Theatre”) i Roy Lichtenstein (obrazy komiksowe, cykle „Mirrors”).