Personalizm (od łac. persona – osoba) to jeden ze współczesnych nurtów filozoficznych, który koncentruje się na szczególnym znaczeniu osoby ludzkiej, jej pragnień, dążeń i niepodważalnej wartości człowieka.
Termin ten może pojawiać się w kilku podstawowych znaczeniach. W sensie najszerszym personalizm to każda filozofia doceniająca znaczenie człowieka jako bytu przekraczającego swoją skończoność i otwartego na metafizykę (np. myśl św. Augustyna, św. Tomasza z Akwinu, Blaise'a Pascala, Sorena Kierkegaarda czy Karla Jaspersa).
Jest to także system myślenia stworzony we Francji przez Charlesa Renouviera. Wreszcie – to specyficzny kierunek w filozofii XX wieku, opozycyjny wobec wszelkich ideologii traktujących jednostkę jako część stosunków społeczno-ekonomicznych (a więc np. marksizmu). Renouvier uważał, że poznanie duchowego wymiaru człowieka jest najważniejszym celem filozofii w ogóle.
Szczególnie aktywny okazał się dwudziestowieczny personalizm chrześcijański, który ujmował człowieka w perspektywie jego relacji z osobowym Bogiem, a także wyrastał z myśli tomistycznej. Jego przedstawicielami byli: Jacques Maritain, Edyta Stein, Karol Wojtyła, ksiądz Józef Tischner. Maritain sformułował