Strukturalizm to jeden ze współczesnych kierunków filozoficznych, ale też kierunek wielu innych dyscyplin – takich jak literaturoznawstwo, psychologia czy socjologia – którego największy rozkwit przypadł na lata 60. i 70. XX wieku.
Jak wskazuje jednak Anna Burzyńska, można przyjąć, że strukturalizm trwał przez całe stulecie i był jednym z najbardziej wpływowych teorii. Podłoże strukturalizmu miało charakter językoznawczy i powstało jeszcze przed I wojną światową. Podwaliny te stworzył przede wszystkim Ferdinand de Saussere, którego słynne dzieło pt.: „Kurs językoznawstwa ogólnego” (1916) zawierało nowatorską koncepcję języka jako pewnej struktury rządzącej się określonymi regułami.
Szwajcarski badacz podzielił język na: system składający się z określonych fonemów (langue) i mowę, czyli jednostkową realizację owego systemu (parole). Jego teoria została następnie rozwinięta przez Praską Szkołę Strukturalną (m.in. Jan Mukarowski, Roman Jacobson, Mikołaj Trubiecki) działającej w latach 20. XX wieku. W dalszej zaś kolejności słynny francuski antropolog Claude Levi-Strauss przeszczepił owe rozpoznania językowe na grunt rozważań nad ludzkim umysłem i teorią kultury, co zapoczątkowało powstanie