Wiersz „List do ludożerców” powstał w wyniku obserwacji funkcjonowania społeczeństwa w Polsce komunistycznej. Tadeusz Różewicz dostrzegał wówczas, że oprócz represji nakładanych przez system, istniało w społeczeństwie egoistycznie nastawienie przede wszystkim na prywatne interesy i zaspokajanie własnych potrzeb. Zamiast pomagać sobie nawzajem w trudnych czasach, gdy życie toczyło się w cieniu totalitaryzmu, ludzie wyzbyli się empatii i otwartości na bliźniego.
Dlaczego podmiot liryczny wiersza zwraca się do ludzi jako do ludożerców? W dosłownym znaczeniu, ludożerca to człowiek, żywiący się mięsem innych ludzi. W „Liście do ludożerców” określenie to ma charakter metaforyczny. Różewicz powiada, iż nieczułość na cierpienia innych i kierowanie się egoistycznymi pobudkami czynią z ludzi ludożerców – bliźni przestaje być dla nas ważny ze względu na swoje człowieczeństwo. Traktuje się go przedmiotowo. Gdy ktoś, nie daj Boże, naruszy granice prywatności danego człowieka, ten gotów jest go zniszczyć czy też – pożreć, jak powiedziałby podmiot liryczny z wiersza Różewicza:
(…) nie mówcie odwróceni tyłem:
ja mnie mój moje
mój żołądek mój włos
mój odcisk moje spodnie
moja żona moje dzieci
moje zdanie
