Jacek Podsiadło urodził się w 1964 roku w Szewinie koło Ostrowca Świętokrzyskiego. Jako młody chłopak pracował w charakterze robotnika budowlanego, jako stróż, w hucie i innych zakładach. Później, jeszcze w latach osiemdziesiątych, związał się z anarchopacyfistyczną organizacją Wolność i Pokój.
W latach 1998-2008 prowadził w radiu Opole audycję „Studnia”. Obecnie, od 2009 prowadzi własne Domowe Radio „Studnia”, dostępne za pośrednictwem Internetu.
W latach 2000-2007 współpracował z „Tygodnikiem Powszechnym”, na łamach którego publikował felietony.
Jacek Podsiadło - twórczość
Jacek Podsiadło jest poetą, prozaikiem, dziennikarzem, felietonistą i tłumaczem. W jego dorobku znajduje się także przewodnik po Wilnie, wydany przez Wydawnictwo Pascal.
Zarówno w prozie, jak i w poezji Podsiadło daje wyraz swoim pacyfistycznym i anarchistycznym poglądom, sprzeciwia się wszelkim formom ucisku społecznego, a więc m.in. obowiązkowi wojskowemu czy szkolnemu.
Twórczość Podsiadły stanowi afirmację codzienności i intymności, głosi prawo do prywatności, własnych przekonań („Pomimo wysiłków nie potrafię zrozumieć pewnych, może nawet fundamentalnych zjawisk naszej kultury. I na przykład nie rozumiem tego, że ludzie się wstydzą swojej prywatności”.) W życiu najważniejsza jest według autora prawda, autentyzm. Wszelkie instytucje są przejawem sztuczności i ograniczenia wolności jednostki. Życie publiczne i społeczne to zestaw pustych rytuałów zagrażających indywidualności.
Wiersze Podsiadły, będąc zapisem upływającego czasu, często tworzą rodzaj dziennika czy raczej „nocnika”. Przedstawiane w nich sytuacje na ogół mają charakter codzienny, niepoetycki. Zwyczajność jest ternem poszukiwania odpowiedzi na pytania egzystencjalne. Do najczęstszych motywów w wierszach Podsiadły należą – pisane zawsze wielką literą – Miłość, Droga, również Bóg.
W poezji Podsiadły krytycy dopatrują się inspiracji polskim barokiem, a także twórczością Stachury i Barańczaka. Jednak ślad tych inspiracji jest bardzo dyskretny, nie sposób zaliczyć autora do jakiejkolwiek szkoły poetyckiej. Podsiadło wypracował własny, niezależny styl, cechujący się dążeniem do klasycznego ideału harmonii, dbałością o dźwiękową stronę tekstu, połączeniem prostoty z bogactwem językowym.
Wiersze Podsiadły były publikowane w większości polskich czasopism literackich i przekładane na wiele języków obcych (m.in. angielski, czeski, słoweński). Początkowo autor funkcjonował w tzw. trzecim obiegu. Od 1991, kiedy jego wiersze ukazały się w „bruLionie”, jego popularność stopniowo rosła. Obecnie uważany za jednego z najważniejszych przedstawicieli tzw. „pokolenia brulionu”.
Wśród nagród, jakie otrzymał Podsiadło, są m.in.: Grand Prix konkursu brulionu poetyckiego im. M.M. Morawskiej (1992), Nagroda im. Georga Trakla (1994), Nagroda Fundacji im. Kościelskich (1998), Nagroda Czesława Miłosza (2000). Ponadto był trzykrotnie nominowany był do Nagrody Nike.
Podsiadło jest też autorem książek dla dzieci – „Trzech Domów” i „Czerwonej kartki dla Sprężyny”. Zapytany, w jaki sposób tworzy tak ciekawe książki dla dzieci, odpowiada: „Po prostu nie zapomniałem, jak to jest być dzieckiem”.
Jacek Podsiadło - wybrane książki
„Nieszczęście doskonałe” (1987)
„W lunaparkach smutny, w lupanarach śmieszny” (1990)
„Dobra ziemia dla murarzy”(1994)
„Niczyje, boskie” (1998)
„Cisówka. Wiersze. Opowiadania” (1999)
„Kra” (2005)
„Życie, a zwłaszcza śmierć Angeliki de Sancé” (2008)
„Pod światło, BEZ NAPIWKU” (2011)