Karol Wojtyła napisał trzyaktowy dramat, który wydano w 1960 roku. Jego tematem jest miłość i małżeństwo, a głównymi bohaterami trzy pary – każdej z nich jest poświęcony osobny akt:
- akt I – Sygnały (Teresa, Andrzej),
- akt II – Oblubieniec (Anna, Stefan),
- akt III – Dzieci (Monika, Krzysztof).
Utwór przedstawia wartości moralne i duchowe, które powinny towarzyszyć każdemu człowiekowi zmierzającemu do sakramentu małżeństwa. To odezwa do młodych ludzi, że warto otworzyć serca na Boży dar Miłości.
Geneza utworu
Karol Wojtyła nauczał, że miłość jest darem Boga, a dwoje ludzi, którzy tworzą związek prowadzący do wspólnego życia, są połączeni uczuciem podobnym do miłości absolutnej, jaką Bóg darzy człowieka stworzonego na Jego obraz i podobieństwo.
Tym dramatem Wojtyła chciał zwrócić uwagę młodych ludzi na to, by dążyli do zrozumienia, czym jest prawdziwa miłość małżeńska. Podkreśla, że jej podstawą jest wierność, uczciwość, wolność i odpowiedzialność. Te cechy świadczą o dojrzałości człowieka i jego gotowości do zawarcia małżeństwa. Zapewniają szczęśliwy związek, autentyczną radość i spokój.
Dramat skupia się na trzech parach, które dążyły do życia w małżeństwie. Autor ucieka się również do metafor, które mają uosabiać absolutne Istnienie i Miłość.
Karol Wojtyła napisał ten dramat poetycki w 1960 roku i w tym też roku został wydany przez Wydawnictwo Znak. Nad linearnym ciągiem zdarzeń dominują subiektywne punkty widzenia bohaterów. Ważne jest skupienie na przekazie, a nie na ciągu fabularnym (definicja dramatu poetyckiego).
Czas i miejsce akcji
Nie są określone, mają charakter uniwersalny. Można przypuszczać, że to czasy współczesne autorowi, tj. lata 50–60., ale potem następuje historia dzieci bohaterów pierwszego i drugiego aktu, która jest już znacznie późniejszym okresem.
Streszczenie
Akt I – Andrzej i Teresa
Andrzej i Teresa są parą, która stoi przed sklepem jubilerskim i oglądają przez witrynę złote obrączki ślubne. Przypominają sobie, jaką drogę musieli przebyć, aby znaleźć się właśnie w tym miejscu, aby podjąć decyzję o wzięciu ślubu. To, że podjęli taką świadomą decyzję, świadczy o tym, że stali się dojrzali. Kiedy wchodzą do sklepu jubilerskiego, proszą o pokazanie obrączek i sprzedawca zabiera je z wystawy, podając im do przymierzenia. Andrzej i Teresa mają zamiar je kupić, więc jubiler kładzie je na specjalnej wadze w celu określenia ich wartości. Wypowiada wówczas bardzo ważne słowa, która zapadają w pamięci Andrzeja. Sprzedawca zwraca uwagę przyszłym małżonkom, że ciężar kupowanych przez nich obrączek nie jest ciężarem metalu, ale ciężarem właściwym każdego z nich osobno i ich razem. Jubiler, jako filozof, przekazuje niezwykłą mądrość, zaznacza, że wartość złotych obrączek, nadal jest taka sama, ponieważ przedstawiają one prawdziwą miłość.
Takie uczucie prowadzi do trwałej więzi i zawarcia małżeństwa. Oboje przyszli małżonkowie wiążą miłość z krzyżem Chrystusa – źródłem miłości i zbawienia ludzkości.
Akt II – Anna i Stefan
Anna, żona Stefana idzie do jubilera, aby po kilkuletnim nieudanym małżeństwie sprzedać obrączkę. Miała być ona dla niej symbolem szczęścia, ale została jedynie symbolem żalu i rozpaczy. Kiedy daje obrączkę do zważenia, jubiler kładzie ją na wadze i odkrywa, że jest ona warta równe 0. Wówczas zwraca kobiecie bezwartościowy przedmiot, mówiąc, ze jego waga jest specyficzna. Ona nie waży metalu, tylko los człowieka.
Po raz kolejny jubiler-filozof pokazuje niezwykłą mądrość. Posiada nieomylną wagę, która mierzy nie tylko wartość duchową osób kupujących obrączki, ale także osób, które przybywają