Wiersz biały to wiersz pozbawiony rymu, zamiast którego stosuje się inne zabiegi wersyfikacyjne, przede wszystkim układ intonacyjno-składniowy i akcentowy.
Historia wiersza białego sięga czasów starożytnych, była to bowiem najczęstsza forma występująca w poezji antycznej. Do literatury polskiej wiersz ten wprowadził Jan Kochanowski w „Odprawie posłów greckich”. Jak podaje „Słownik terminów literackich”, wiersz biały jest stosowany bardzo często w przekładach dramatów starożytnych, ale także przekładach Szekspira. Chodzi tu jednak o wiersz biały w numerycznym systemie wersyfikacyjnym (toniczny, sylabiczny, sylabotoniczny).
W obrębie nienumerycznego systemu wersyfikacyjnego wiersz biały występuje z kolei jako przeciwieństwo rymowanych wierszy wolnych. Wiersz wolny może pojawiać się we współczesnej odmianie zdaniowej (nawiązującej do francuskiego typu „vers libre”). Przykładem współczesnego wiersza bezrymowego, w którym występują długie wersy odpowiadające zdaniu, jest poezja Tadeusza Peipera (np. „Dancing”). Wierszem zdaniowym bezrymowym jest też taki, w którym mamy do czynienia z wersami krótkimi, ale stanowiącymi zestrój intonacyjny zdania (wyrazistą cząstkę zdania), jak u Tadeusza Różewicza.
Najbardziej rozpowszechnioną formą wersyfikacyjną w poezji współczesnej jest jednak bezrymowy wiersz wolny, który rażąco łamie reguły składni poprzez stosowanie ostrych przerzutni (np. Apollinaire, R.M. Rilke, E. Pound). Ponadto, często rezygnuje się w jego obrębie z podziału stroficznego, jak np. w poezji Nowej Fali. Oprócz tego pojawia się tu kontrast pomiędzy długością poszczególnych wersów, a o sposobie „cięcia” tekstu autor decyduje odgórnie, stąd mówi się o emocyjności tego typu wiersza wolnego (tzw. wiersz emocyjny).