Jarosław Marek Rymkiewicz to współczesny poeta intensywnie czerpiący z literackiej tradycji baroku. Jednym ze świadectw tej inspiracji jest utwór Róża oddana Danielowi Naborowskiemu. W wierszu tym poeta chętnie korzysta z barokowych toposów oraz środków stylistycznych.
Róża od wieków funkcjonuje jako symbol piękna, ale również kruchości i przemijania. Więdnie jedna, ale zaraz rozkwita druga – podobnie dzieje się w ludzkim życiu. Najważniejszym przesłaniem wiersza jest przekonanie o tym, że poszczególne realia przemijają, ale ludzkie życie trwa nadal – zmieniają się jedynie okoliczności.
Utwór Rymkiewicza oparty jest na koncepcie (zabiegu charakterystycznym dla twórczości barokowej). Tutaj polega on na zestawieniu osoby poety z kwiatem róży.
Dla Rymkiewicza róża jest także symbolem jedności czasów – jest ona obecna w utworach wielu poetów różnych epok. Oznacza długotrwałą miłość, ale także wierność wobec ocalałych. Swoją różę poeta „ofiarowuje” Danielowi Naborowskiemu, na którym stara się wzorować swoją twórczość.
Rymkiewicz konsekwentnie porusza w wierszu podobną problematykę jak poeta barokowy. Są to refleksje o przemijalności ludzkiego życia, ale także o trwałości niektórych jego składników. Róża, również u Rymkiewicza, zyskuje tak wiele znaczeń, że zyskuje wymiar niewinnej tajemnicy.