Interpretacja
Zarówno Daniel Naborowski jak i Jarosław Marek Rymkiewicz są poetami wybitnymi, doskonale wykształconymi i orientującymi się w wielowiekowej tradycji literackiej – każdy z nich na miarę swojej epoki. Pomimo odległości czasów, w których ci poeci tworzyli, w ich utworach odnajdujemy wiele cech wspólnych.
Zarówno w „Róży” Naborowskiego jak i w „Róży oddanej Danielowi Naborowskiemu” występuje topos róży, który interpretowany jest w kilku różnych osłonach. Daniel Naborowski daruje róże swojemu mecenasowi, jako prezent noworoczny – porównuje kwiat do utworu poetyckiego, który powstał wiosną, jako owoc muzy, która natchnęła poetę. Róża zostaje także porównana do słońca, które jest równie piękne gdy wschodzi i zachodzi – w ten sposób do wiersza został wprowadzony motyw przemijania. Poeta namawia czytelnika do korzystania z każdej chwili życia, ze względu na jego szybki upływ. Ludzkie życie nie jest na ogół takie beztroskie i piękne i czasem przynosi cierpienie – z różą jest całkiem podobnie. Jest piękna i delikatna, ale rośnie wśród cierni i posiada kolce, które zadają ból.
Podobna problematyka poruszona jest u Rymkiewicza – poeta wykorzystuje nawet te same motywy co Naborowski. Wspomina brytyjską monarchię, porównuje różę do bogini Wenus, a także utożsamia kwiat z natchnieniem poetyckim.
Rymkiewicz także daje nam do zrozumienia, że nasze życie może przynosić cierpienie, podobnie jak kolczasty kwiat róży, a my nie zawsze mamy na to wpływ.
To co różni te dwa utwory poetyckie, to zastosowany przez Daniela Naborowskiego manieryzm, którego brakuje u poety współczesnego. W wierszu Naborowskiego pojawia się motyw modlitwy i różańca. Poeta nakazuje człowiekowi służyć Bogu i kochać go. Wszystko inne jest marnością i błahostką. U Rymkiewicza nie pojawia się żaden motyw religijny, twórca skupia się już raczej na miłości ziemskiej, ludzkiej, nie mam mowy o miłości do Boga.
Analiza
„Roża” Naborowskiego napisana jest 13-zgłoskowcem, a u Rymkiewicza brak jest takiej regularności. Wiersz barokowy nie uwzględnia podziału na strofy, jest pisany tekstem ciągłym (wiersz stychiczny), a u poety współczesnego podział na segmenty jak najbardziej się pojawia. Różnice zachodzą także w kwestii zastosowania interpunkcji – Rymkiewicz w ogóle jej nie stosuje.
Naborowski wykorzystuje charakterystyczne dla swojej epoki środki stylistyczne takie jak epitety, kontrasty czy przerzutnie. W wierszu współczesny odnajdziemy więcej anafor, porównań, ale także kontrastów i epitetów. Toposy poetyckie pojawiają się w każdym z utworów.
Poezja Daniela Naborowskiego i Jarosława Rymkiewicza jest najlepszym dowodem na to, że w tradycji literackiej panuje ciągłość, a stylistyki dwóch odległych sobie epok można z powodzeniem połączyć. Mogą być dla siebie inspiracją.