Daniel Naborowski Krótkość żywota - interpretacja i analiza wiersza

Utwór Daniela Naborowskiego pt. „Krótkość żywota” wpisuje się szeroko eksploatowaną w poezji barokowej tematykę wanitatywną – dotyczącą przemijalności i kruchości ludzkiego bytu – która stała się naturalną konsekwencją poczucia zagubienia i ideowego rozdarcia w XVII wiecznym świecie reformacji i kontrreformacji. W regularnym, sylabicznym wierszu Naborowski odszedł od charakterystycznego dla swojej poezji, skomplikowanego konceptualizmu formalnego, zastępując go klarownymi, dobitnymi wyrażeniami składającymi się na opis ludzkiego przemijania.

Już w pierwszym wersie podmiot liryczny zwraca uwagę na trudną do uzmysłowienia sobie szybkość, z jaką upersonifikowany czas odmierza nasze istnienie:

Godzina za godziną niepojęcie chodzi:
Był przodek, byłeś ty sam, potomek się rodzi.

Zostaje ono ukazane linearnie jako następowanie po sobie pokoleń, choć ich perspektywa czasowa ulega pewnego rodzaju zaburzeniu: o ile zgodzić się można z mówieniem o przodku w czasie przeszłym, zaś o potomku jako nieokreślonym bycie przyszłości, o tyle dziwi odniesienie czasu przeszłego również do trwającego aktualnie odbiorcy tekstu; podmiot liryczny zdaje się mówić tym samym, iż życie człowieka jest niczym innym, jak