„Tak mało” to wyznanie człowieka doświadczonego, który ma poczucie, że jego życie dobiega końca. Wiersz jest rodzajem podsumowania i rozrachunku z własnym życiem. Dominuje tu poczucie przemijania, podkreślane przez powtórzenia słów: „krótkie”, „tak mało”.
Egzystencja człowieka jest krótka. Poeta akcentuje tę prawdę powtarzając: „Krótkie dni/ Krótkie noce/ Krótkie lata”. Patrząc wstecz, życie wydaje się przemijać zbyt szybko, człowiek ma zbyt mało czasu, by zrealizować swoje plany i marzenia. Tym bardziej, że wiele atrakcji, nazwanych tu metaforycznie „białym wielorybem świata”, odrywa go od tego, co naprawdę ważne.
Podsumowując swoje życie, podmiot liryczny podkreśla jego intensywność – było ono przepełnione uczuciami („Serce moje zmęczyło się/ Zachwytem/ Rozpaczą? Gorliwością? Nadzieją”) i wydarzeniami („Paszcza lewiatana/ Zamykała się na mnie./ Nagi leżałem na brzegach/ Bezludnych wysp./ Porwał mnie w otchłań ze sobą/ Biały wieloryb świata”). Mimo to ma poczucie, że tak niewiele zdążył powiedzieć, tak wielu rzeczy nie zdążył zrobić. Niestety refleksja ta przychodzi, kiedy pozostało już niewiele czasu.
Ostatnie wersy (podobnie jak znaki zapytania przy rozpaczy i gniewie) świadczą o niepewności. Po latach trudno ocenić, co w życiu było prawdziwe, które uczucia i jakie zdarzenia, co zaś było wyłącznie pozorem. Zabrakło czasu, by wszystko pojąć.
Utwór „Tak mało” zwraca uwagę swoimi niewielkimi rozmiarami przy nagromadzeniu znaczeń. Miłosz posłużył się metaforami („biały wieloryb świata”, „paszcza lewiatana”), by określić niebezpieczeństwa i przyjemności, jakie oferuje życie. Postawienie obok siebie uczuć zachwytu, gorliwości, rozpaczy i nadziei podkreśla ich intensywność. Rozmiar wiersza współgra jednak z jego treścią – życie też równie krótkie, nie sposób w nim zawrzeć wszystkiego, co chce się powiedzieć, co chce się przekazać.