Bohaterem wiersza jest Hiob, jednak nie ten starotestamentowy. To Hiob XX wieku, który, podobnie jak jego biblijny pierwowzór, wraca do życia boleśnie doświadczony przez los. Hiob w wierszu Anny Kamieńskiej staje się uosobieniem człowieka, który doświadczył okrucieństwa wojny, ale przetrwał. Ciąg zaprzeczeń ilustruje zagrożenia, z którymi musiał się zmierzyć, zarówno te zewnętrzne (nie zdechł za drutami / nie wywiał go komin), jak i wewnętrzne (nie rzucił się pod pociąg).
Mimo ogromu doznanego cierpienia, nędzy brudu i świerzbu samotności, jest zadziwiająco spokojny. Nie złorzeczy Bogu, który wystawił go na tę ciężką próbę, nie lamentuje, nie skarży się. Jego egzystencja nie jest jednak zwyczajną kontynuacją dawnego życia. Niegdysiejszych towarzyszy zastąpili nowi – przyjaciele, żona, dzieci. Choć wszystko wokół zdaje się zwyczajne (woły, owce, osły, stajnia, słoma, powrozy), to jednak inny świat, inna rzeczywistość.
Ocalone życie zamiast cieszyć – ciąży. Paradoksalnie Hiob szczęśliwy nie ma siły być szczęśliwym. Choć zdawać by się mogło, że wrócił do życia (obmył ciało z krwi potu wrzodów), jego dusza na zawsze pozostanie okaleczona (wrzody twych dłoni i twarzy obmyte / w głąb się przeżarły do serca wątroby). Obrazy przeszłości uparcie powracają, a pamięć, o tych, którzy odeszli, dręczy, rodząc poczucie winy, że pozostało się przy życiu. Poczucie alienacji podkreśla metaforyczne sformułowanie w ciemności chodzisz ciemnością owinięty.
A czymże jest to odzyskane życie, wtóre szczęście? Z jednej strony ciągłym rozpamiętywaniem bolesnej przeszłości, z drugiej – oczekiwaniem na nieuchronną śmierć. Apostrofa umrzesz Hiobie brzmi jak odroczony wyrok. To ocalone życie ciąży tym bardziej, iż darowane zostało tylko na chwilę.
Rodzi się szereg pytań. Co byłoby łatwiejsze, lepsze, mniej bolesne - odejście z tamtymi w jednym bólu i żałobie czy próba odnalezienia się w nowej rzeczywistości? Czy doznawszy niewyobrażalnego cierpienia można ponownie zacząć żyć zwyczajnym życiem? Czy na gruzach dawnego utraconego raju da się budować nowe szczęście? Bohater „Powrotu Hioba” nie odpowiada na żadne z nich. Przyjmuje pokornie swój los, niezłomnie trwając w wierze w słuszność Boskich wyroków.