poetycki, oddając tajemniczy i fantastyczny nastrój chwili. Powtarzający się niczym refren rytmiczny trzywers: „ZACZAROWANA DOROŻKA/ ZACZAROWANY DOROŻKARZ/ ZACZAROWANY KOŃ”, oddaje stukot końskich kopyt po bruku. Melodię tekstu tworzą też liczne określenia zaczerpnięte z terminologii muzycznej – allegro, allegro sostenuto, allegretto – określające tempo.
Podróż zaczarowaną dorożką sprawia, iż wszystko wokół wydaje się niezwykłe i magiczne. Nie tylko dorożka, dorożkarz i koń, ale całe miasto. Malując obraz zaczarowanego Krakowa, poeta posługuje się: porównaniami („Srebrne dachy Krakowa/ jak „secundum Joannem”), epitetami (gwiazdy i liście duże i małe, noc zielono-szalona) oraz anaforami (nocne). Ciekawym zabiegiem jest też przywołanie całego szeregu szyldów rozświetlających miasto, świadczących o jego różnorodności: „nocne GORSETY KOLUMBIA,/ nocny TRAMWAJ, nocna TRUMNA,/ nocny FRYZJER, nocny RZEŹNIK,/ nocny chór męski CZEŚĆ PIEŚNI”.
Wprowadzenie partii dialogowych i zwrotów do czytelnika zwiększa dynamikę wiersza i podkreśla magię chwili. Wszystko wydaje się snem, w którym elementy realistyczne i fantastyczne łączą się: telefoniczna rozmowa z czarnomistrzem, szyldy reklamowe,
