Wiersz Danuty Wawiłow jest szczególnie interesujący ze względu na swoja budowę i konstrukcję. Na początku każdy wers rozpoczyna się od tytułowego słowa „szybko”. W pierwszej strofie opisany został poranek, który odbywa się w ogromnym pośpiechu:
Szybko, zbudź się, szybko, wstawaj!
Szybko, szybko, stygnie kawa!
Szybko, zęby myj i ręce!
Szybko, światło gaś w łazience! […]
Te wszystkie czynności należy wykonać szybko, ponieważ, jak twierdzą dorośli, „nie ma czasu”. Z reakcji podmiotu lirycznego wnioskujemy, że jest to małe dziecko, które ze smutkiem zauważa, że „na nic nigdy nie ma czasu”.
Dziecko natomiast chciałoby robić to wszystko trochę wolniej, cieszyć z każdej czynności i z każdej chwili:
A ja chciałbym przez kałuże
iść godzinę albo dłużej,
trzy godziny lizać lody,
gapić się na samochody […]
Refleksja podmiotu prowadzi do dość ponurego wniosku, że we współczesnym świecie wszystko odbywa się w takim tempie, że nawet nie ma czasu zastanowić się nad tym co robimy. Wypełnione jest pogonią nie wiadomo za czym. Dorośli maja tak wiele swoich spraw, że nie mają czasu dla dzieci i im również narzucają takie tempo życia – „chciałbym wszystko robić wolno, ale mi nie wolno”, głoszą ostatnie słowa utworu. Przez to ludzie ciągle czują się zmęczeni. Być może Danuta Wawiłow chciała w ten sposób stworzyć przestrogę przed takim trybem życia i jego zgubnymi skutkami. W pośpiechu przecież nie dostrzegamy piękna świata, który nas otacza i uroku krótkich, ulotnych chwil, które sprawiają, że czujemy się szczęśliwi.