Zbigniew Nienacki – biografia

Zbigniew Nienacki przyszedł na świat 1 stycznia 1929 roku jako dziecko dwojga łódzkich nauczycieli, którzy od najmłodszych lat podsycali w chłopcu zainteresowanie literaturą i dopingowali w pierwszych próbach twórczych. Lata wojenne rodzina spędziła w Słupi Skierniewickiej, zaś po powrocie do Łodzi w 1945 roku Zbigniew wznowił edukację w liceum, kontynuując ją w Wyższej Szkole Filmowej na wydziale scenopisarstwa. Prawdziwe nazwisko – Nowicki – zastąpił na początku lat 50-tych pseudonimem literackim, omijając w ten sposób ciążący na nim zakaz publikacji, jaki kilka miesięcy wcześniej wydali partyjni działacze „Nowej Kultury”. Zakaz był wynikiem nieostrożnych wypowiedzi młodego inteligenta o socjalizmie podczas pobytu na stypendium w Moskwie w 1949 roku.

Przychylność jednego z dygnitarzy umożliwiła Nienackiemu rozpoczęcie kariery dziennikarskiej – najpierw na stanowisku redaktora „Gazety Robotniczej”, a od 1951 roku w charakterze kierownika działu reportażu w tygodniku „Odgłosy”. Przygotowywał równocześnie utwory beletrystyczne i historyczno-literackie, które posłużyły za kanwę powieści powstałych w latach 60-tych – publikacji doczekało się wówczas kilka utworów dla młodzieży i dorosłych, zaś w 1964 roku ukazała się „Wyspa Złoczyńców” otwierająca niezwykle popularny w PRL-u cykl powieści o przygodach Pana Samochodzika, wielokrotnie wznawiany i ekranizowany zarówno w formacie filmowym, jak i telewizyjnym. Kolejne z szesnastu tomów opowieści o detektywie-muzealniku ukazywały się niemal co roku przez całe lata 70-te, zaś ostania część ukończona przez Jerzego Ignaciuka („Pan Samochodzik i nieuchwytny kolekcjoner”), została wydana pośmiertnie w 1997 roku.

Sukcesom literackim Nienackiego w owym dwudziestoleciu sprzyjało przyjęcie legitymacji PZPR w 1962 roku i – poniekąd związane z nim – wstąpienie do Związku Literatów Polskich, otwierające drzwi wielu wydawnictw i redakcji. Obok utworów dla młodzieży powstawały wtedy słuchowiska radiowe, sztuki teatralne, a pod koniec owego okresu najbardziej znane, śmiałe obyczajowo powieści dla dorosłych: „Uwodziciel” (1979), „Raz w roku w Skiroławkach” (1983), „Wielki las” (1987) i „Dagome iudex" (1990).

Pisarz zmarł 23 września 1994 roku; został pochowany w Jerzwałdzie na Mazurach, gdzie żył i tworzył od 1964 roku.