Selma Ottilia Lovisa Lagerlöf urodziła się w 20 listopada 1858 roku w szwedzkiej rodzinie szlacheckiej, w majątku Mårbacka w Värmlandzie. Ukończyła seminarium nauczycielskie w Sztokholmie, następnie podjęła pracę w szkole elementarnej dla dziewcząt w Landskronie. Od 1895 r. zajmowała się wyłącznie pisarstwem, które stanowiło jej źródło utrzymania. W 1909 r. otrzymała („W hołdzie wielkiemu idealizmowi, błyskotliwej wyobraźni i duchowej przenikliwości, które wyróżniają jej utwory”) Literacką Nagrodę Nobla. W 1914 r. została członkiem kapituły przyznającej tę nagrodę. Swój medal po wybuchu II wojny światowej przekazała fińskiemu rządowi, by wspomóc go finansowo. Finowie, doceniwszy gest pisarki, zwrócili nagrodę. Pisarka zmarła 16 marca 1940 r. w rodzinnym majątku.
Twórczość
Debiutowała w latach 80. XIX wieku, publikując na łamach czasopism swoje sonety. Zafascynowana światem wierzeń, legend i baśni rodzinnych okolic, wydała w 1891 r. debiutancką powieść Gösta Berling. Jest także autorką m.in. zbiorów nowel Związki niewidzialne oraz Legendy Chrystusowe, powieści Dziwy Antychrysta, Skarb pana Arnego, Niewidzialny woźnica, Ojczyzna Liljekrony, Tętniące serce, trylogii Pierścień generała, Charlotte Löwensköld, i Anna Swärd, eposu Jerozolima, baśni Cudowna podróż, opowieści autobiograficznej Mårbacka. Wiele jej utworów doczekało się ekranizacji.