Dynastia – inaczej monarchia Henryków Śląskich, wywodziła się z dynastii Piastów. Czas trwania dynastii datuje się na lata 1201 – 1241. Za twórcę monarchii Henryków Śląskich uważa się Henryka Brodatego wraz z Henrykiem Pobożnym. W monarchii władało trzech Henryków Śląskich:
• Henryk I Brodaty – syn Bolesława Wysokiego. Urodził się ok. roku 1165 prawdopodobnie w Legnicy, zmarł 19 III 1238 rok w Krośnie Odrzańskim. Książę śląski w latach 1201 – 1238, książę krakowski w latach 1231 – 1238. Pierwszy w dynastii Henryków Śląskich.
• Henryk II Pobożny – syn Henryka Brodatego. Urodził się ok. 1196 roku, zmarł 9 IV 1241 roku w Legnicy. Po śmierci ojca w 1238 roku Henryk przejmuję władzę na Śląsku, w Małopolsce i Wielkopolsce. Zmarł podczas bitwy z Tatarami w 1241 roku.
• Henryk IV Probus – syn Henryka Białego. Urodzony ok. 1257 roku, zmarł we Wrocławiu 23 VI 1290 roku. Władał ziemią wrocławską, kłodzką oraz krośnieńską. Od Leszka Czarnego otrzymał (na mocy „układu o przeżycie” z 1287 roku) Małopolskę.
Monarchia Henryków Śląskich obejmowała Dolny Śląsk, większość Wielkopolski i Księstwo Krakowskie. Dążyła do zjednoczenia ziem polskich. Henryk Brodaty zjednoczył ziemie południowej Polski.
