Wielka wojna Polski z Zakonem Krzyżacki rozpoczęta w roku 1409, zakończyła się zawarciem pokoju w Toruniu w roku 1411. Zwycięsko stronę reprezentował wówczas Władysław Jagiełło oraz jego brat Witold, a krzyżaków wielki mistrz zakonu Heinrich V von Plauen. W posiadaniu Zakonu pozostały ziemia chełmińska oraz Pomorze Wschodnie. Natomiast ze swojej strony krzyżacy zrezygnowali z pretensji do ziemi dobrzyńskiej oraz zgodzili się na sąd polubowny w kwestii Sanoka i Drezdenka.
Na skutek wielkiej wojny, której punktem kulminacyjnym była bitwa pod Grunwaldem (15.07.1410 r.), nastąpiło ostateczne załamanie się siły uderzeniowej zakonu. Poniósł wówczas straty ekonomiczne, które przyspieszyły kryzys wewnętrzny państwa zakonu krzyżackiego.
W roku 1414 dochodzi do wybuchu kolejnej wojny z Zakonem. Obie strony w toku walk niszczyły plony oraz zasiewy, utrudniając tym samym aprowizacje strony przeciwnej. Ten polsko – krzyżacki konflikt zbrojny, ze względu na swój charakterystyczny przebieg nazwano – wojną głodową.
Pokój między Polsko i Litwą a Zakonem Krzyżackim zawarto w roku 1422 nad jeziorem Melno. Na jego mocy strona litewska odzyskała bez dodatkowych ograniczeń Żmudź. Natomiast państwo polskie