Kopciuszek - streszczenie

Historia Kopciuszka stała się swego rodzaju toposem w literaturze dziecięcej znajdując swoją realizację w blisko siedmiuset wersjach literackich i niezliczonych ekranizacjach filmowych. Trzon fabuły wywodzi się z Egiptu, ale znalazł swoje odzwierciedlenie również we fragmentach mitologii Greków i Rzymian. Wersja Charlesa Perraulta została opatrzona podtytułem – „Kopciuszek, czyli pantofelek z popielniczki” – i weszła w skład wydanych w 1697 roku „Bajek Babci Gąski”.

Baśń opowiada o losach „niezmiernie zacnej i łagodnej dzieweczki”, której ojciec ożenił się powtórnie z „jejmością wielce pyszną i zadzierającą nosa”, posiadającą z pierwszego małżeństwa dwie córki o podobnym do swojego charakterze. Jako że cnoty dziewczynki i jej uroda uwydatniały niedostatki córek, macocha wygnała ją z pięknej komnaty na stryszek i rozkazała usługiwać reszcie rodziny. Po skończonej pracy sierota siadywała przy popielniku, stąd też siostry zaczęły nazywać ją Kopciuszkiem.

Pewnego dnia syn króla postanowił wydać bal, na który zaprosił najznakomitszych przedstawicieli szlachty. Zaproszenie otrzymały również siostry Gadulskie, nie mieszkając wykorzystać smaku i zręczności Kopciuszka przy przygotowaniu ich sukien i fryzur, jak i wykpić marzenia sieroty o wzięciu udziału w przyjęciu. Kiedy dziewczęta wyjechały na bal, płaczącego z żalu Kopciuszka odwiedziła matka chrzestna, wróżka. Domyślając się marzenia dziewczynki postanowiła wykorzystać swoje magiczne zdolności, przyniesioną z ogrodu dynię zamieniła więc w okazałą karetę, myszy i szczury z pułapki w konie i stangretów, a jaszczurki w sześciu uroczych hajduczków. Jednym dotknięciem różdżki zastąpiła łachmany Kopciuszka w piękną suknię, a na jej nóżkach pojawiły się piękne pantofelki. Wróżka przestrzegła dziewczynę, by wyszła z balu przed północą, wtedy bowiem zaczarowane przedmioty powrócą do swojego prawdziwego kształtu.

Na balu Kopciuszek zrobił ogromne wrażenie zarówno na zgromadzonych, jak i na przyrodnich siostrach, z którymi dziewczyna uprzejmie gwarzyła i dzieliła się owocami pozostając nierozpoznana. Książę tak zachwycił się nieznaną księżniczką, że zaprosił ją nazajutrz na bal, na którym Kopciuszek pojawił się dzięki powtórzeniu sztuczek chrzestnej matki. Tym razem jednak dziewczę tak było zajęte rozmową z zapatrzonym weń księciem, iż nie spostrzegło nadejścia północy i w ostatniej chwili uciekło z balu w popłochu gubiąc po drodze piękny pantofelek. Znalazłszy go książę postanowił odnaleźć jego właścicielkę, nikt jednak nie potrafił udzielić mu żadnych informacji na temat tajemniczej księżniczki. Jeden z dworaków króla został wiec wysłany z misją podania pantofelka do przymiarki wszystkim pannom w całym królestwie – od księżniczek przez hrabianki aż po dwórki.

Królewski sługa zjawił się również w domu Kopciuszka podając pantofelek obu siostrom. Kiedy żadna z nich nie zdołała włożyć do niego stopy, Kopciuszek ze śmiechem poprosił o udzielenie jej przywileju przymiarki, zadziwiając wszystkich, ponieważ pantofelek idealnie ułożył się na jej stopie, a bucik do pary znalazł się w fartuchu dziewczyny. Matka chrzestna zaczarowała wtedy raz jeszcze suknię Kopciuszka i tak piękna panna udała się do zamku królewskiego, by zostać żoną zachwyconego księcia. Szybko wybaczyła przyrodnim siostrom wyrządzone jej krzywdy i zabrała je na dwór, gdzie szybko wydała obie za królewskich dworaków.

Bajka Perrault’a kończy się dwoma morałami – pierwszy z nich mówi o tym, że dziewczęcy wdzięk więcej znaczy niż drogie stroje, drugi zaś zwraca uwagę na fakt, iż w osiąganiu rozmaitych celów i wychodzeniu z biedy każdemu potrzebna jest pomoc przyjaciół.