Girolamo Cardano (znany w krajach anglojęzycznych jako Jerome Cardan) urodził się w 1501 roku w Pawii we Włoszech. Jego ojciec był prawnikiem; nigdy nie ożenił się z matką Cardano. Mimo że nie posiadał on wykształcenia matematycznego, prowadził wykłady z tego przedmiotu na Uniwersytecie w Pawii. Lekcje z geometrii pobierał u samego Leonardo da Vinci.
Przyszły matematyk studiował medycynę na Uniwersytecie w Pawii, a następnie w Padwie. Uczony był niezwykle zdolnym studentem, co nie przysparzało mu sympatii wśród kolegów.
Po śmierci ojca Cardano zarabiał na życie angażując się w gry hazardowe. Wykorzystywał przy tej okazji swoje zdolności matematyczne, zwłaszcza umiejętność przewidywania prawdopodobieństwa wygranej. Jednocześnie z powodu tego zajęcia reputacja Cardano została mocno nadszarpnięta, matematyk angażował się bowiem w liczne bójki.
 |
| Gerolamo Cardano |
W 1525 r. obronił rozprawę doktorską na Uniwersytecie w Pawii. Następnie starał się o członkostwo w Akademii Medycznej w Milanie, jednak jego aplikacja została odrzucona ze względu na ekscentryczną osobowość kandydata. Oficjalnie kandydatury uczonego nie zaakceptowano z powodu pochodzenia z nieślubnego związku.
Cardano wyjechał na prowincję w okolicach Padwy (do Sacco) i otworzył własną praktykę lekarską. W 1531 roku ożenił się z Lucią Bandarini, córką miejscowego kapitana straży miejskiej. Sytuacja finansowa młodego lekarza systematycznie się pogarszała, dlatego ponownie wrócił do hazardu. Nie przyniosło to jednak oczekiwanych rezultatów, stąd Cardano został zmuszony do zamieszkania wraz z żoną w przytułku dla ubogich.
W końcu jednak udało mu się zdobyć posadę po swoim zmarłym ojcu w Milanie. Jednocześnie uczony leczył kilku zamożnych pacjentów. Dzięki sukcesom na tym polu wkrótce zwrócił uwagę Akademii Medycznej. W 1537 roku oficjalnie przyjęto go do Akademii.
W 1539 roku Cardano zwrócił się do Tartaglii, naukowca, który jako pierwszy opracował metodę rozwiązywania równań sześciennych. Uczony wyjawił Cardano swoją pilnie strzeżoną tajemnicę. On sam, pracując zaś ze swoim asystentem Lodovico Ferrari i wykorzystując nową wiedzę, usystematyzował sposoby rozwiązywania równań czwartego stopnia.
W 1545 roku opublikował więc dzieło „Ars Magna”, w którym zebrał wszystkie opracowane metody. Od jego nazwiska nazwano je wzorami Cardana, mimo że on sam nie był ich rzeczywistym autorem. Po tej słynnej publikacji został rektorem Akademii Medycznej oraz zyskał sławę najwybitniejszego lekarza na świecie.
W 1552 roku wyjechał do Szkocji, gdzie otrzymał intratną propozycję pracy w Edynburgu – miał leczyć arcybiskupa Edynburga, Johna Hamiltona. Po powrocie do Włoch Cardano został profesorem medycyny na Uniwersytecie w Pawii, a ponadto dzięki swoim bardzo zamożnym pacjentom zyskał fortunę.
Poważne kłopoty w życiu prywatnym Cardana zaczęły się natomiast, gdy jego syn poślubił Brandonię di Seroni. Kobieta wykorzystywała bowiem finansowo całą rodzinę. Ogromne nieporozumienia między młodymi małżonkami doprowadziły syna Cardana do takiej desperacji, że otruł on swoją żonę. Giambatista został za ten czyn stracony.
Cardano musiał opuścić miasto i zatrudnił się na Uniwersytecie w Bolonii. W tym czasie jego najmłodszy syn bardzo źle się prowadził i żeby spłacić swoje ogromne długi, okradł ojca. Został skazany na wygnanie z Bolonii.
W 1570 roku Cardano oskarżono o herezję (sporządził między innymi horoskop Jezusa Chrystusa) i wtrącono do więzienia. Zakazano mu pracy na uczelni oraz publikacji dzieł. Po wyjściu z więzienia Cardano pojechał do Rzymu, gdzie nieoczekiwanie spotkał się z ciepłym przyjęciem. Papież przyznał mu nawet dożywotnią emeryturę.
Uczony obliczył datę swojej śmierci i żeby pomóc losowi właśnie tego dnia popełnił samobójstwo. Zmarł w 1576 roku w Rzymie.