Biografia
Jules Henri Poincare urodził się w 1854 roku w Cite Ducale, w okolicach Nancy we Francji. Był synem profesora medycyny Uniwersytetu w Nancy. Cała rodzina była znaną i zasłużoną francuską familią. Jego kuzyn (syn brata ojca), Raymond, był premierem Francji oraz prezydentem Republiki Francuskiej podczas I wojny światowej.
Henri uczęszczał do liceum w Nancy, które obecnie nosi na jego cześć imię Liceum Henriego Poincare’a. W 1873 roku rozpoczął studia na Ecole Polytechnique. Po ukończeniu tej uczelni w 1875 roku kontynuował naukę w Ecole des Mines. Następnie przez krótki czas pracował jako inżynier górnictwa.
 |
| Henri Poincare |
Dalszym etapem jego edukacji i kariery naukowej była obrona doktoratu z matematyki na Uniwersytecie w Paryżu. Po uzyskaniu stopnia naukowego otrzymał posadę wykładowcy na Uniwersytecie w Caen.
W 1886 roku został profesorem na Paryskiej Sorbonie. Jednocześnie pracował również w Ecole Polytechnique. Henri Poincare był jedną z najbardziej fascynujących umysłowości w dziejach. Jego proces rozumowania i metody pracy do dziś są obiektem studiów.
W 1887 roku został członkiem Francuskiej Akademii Nauk. Ponadto był członkiem 22 innych Akademii oraz uzyskał wiele prestiżowych odznaczeń, między innymi w 1889 roku wygrał główną nagrodę w konkursie matematycznym zorganizowanym przez króla Szwecji i Norwegii Oskara II. Zmarł w 1912 roku w Paryżu.
Dokonania
Henri Poincare jest uważany za jednego z najwybitniejszych matematyków w dziejach. To on był prekursorem teorii względności. Jako pierwszy podważył bowiem założenia fizyki Newtonowskiej.
Ponadto był to bardzo wszechstronny uczony, który zajmował się różnymi dziedzinami wiedzy: termodynamiką, elektromagnetyzmem, fizyką matematyczną czy mechaniką. Ważniejsze osiągnięcia Poincarego, jakie należy wymienić, to opracowywanie równań różniczkowych oraz prace z zakresu topologii kombinatorycznej.
Publikacje naukowca tłumaczone na język polski obejmują „Naukę i Hipotezę”, „Wartość nauki”, „Naukę i Metodę”.
W 1904 roku uczony sformułował słynny problem matematyczny zwany hipotezą Poincarego, zgodnie z którą „każda trójwymiarowa zwarta i jednospójna rozmaitość topologiczna bez brzegu jest homeomorficzna ze sferą trójwymiarową”. Dowód na jego twierdzenie został przedstawiony dopiero w 2002 roku przez Grigorija Perelmana.