Biografia
Charles de la Vallee Poussin urodził się w 1866 roku w Leuven w Belgii. Jego ojciec był profesorem geologii. Przodkowie (pradziadkowie) matematyka należeli zaś do rodziny słynnego francuskiego XVII-wiecznego malarza Nicolasa Poussina. Pradziadek naukowca połączył swoje rodowe nazwisko la Valee z nazwiskiem artysty.
We wczesnej młodości Poussin miał zamiar zostać księdzem. Po kilku latach edukacji zrezygnował jednak z tego zamiaru i wybrał studiowanie inżynierii na Katolickim Uniwersytecie w Leuven. Następnie kontynuował naukę uzyskując doktorat z fizyki i matematyki. Uzupełniał swoją edukację na Uniwersytetach w Paryżu i w Berlinie.
 |
|
Charles de la Valee Poussin |
W 1891 roku w wieku 25 lat został wykładowcą na macierzystej uczelni, a rok później objął stanowisko profesora. W 1898 roku otrzymał propozycję współpracy z Królewską Belgijską Akademią Nauk, zaś w 1908 roku został jej członkiem.
W 1914 roku, po wybuchu I wojny światowej, wyjechał z Belgii w obawie przed armią niemiecką. Znalazł zatrudnienie na Uniwersytecie Harvarda w Stanach Zjednoczonych. W 1918 roku wrócił do Europy i objął posadę profesora w College de France oraz na Sorbonie. Następnie wyjechał do Belgii. Mianowano go Prezesem Międzynarodowego Stowarzyszenia Matematyków.
W latach 1918 – 1925 de la Vallee Poussin intensywnie podróżował wykładając w Strassburgu, Genewie i w Madrycie. Dawał wykłady również w wielu ośrodkach naukowych w Stanach Zjednoczonych: na Uniwersytecie w Chicago, Kalifornii, Pensylwanii, Yale, Princeton, Kolumbii oraz w Houston.
Za swoje wybitne osiągnięcia naukowe otrzymał doktoraty honoris causa wielu prestiżowych uczelni, między innymi Uniwersytetów w Paryżu czy w Oslo. Był członkiem Papieskiej Akademii Nauk. W 1928 roku otrzymał od króla Alberta szlachecki tytuł barona. Zmarł w 1961 roku w Belgii w wyniku komplikacji po złamaniu barku.
Dokonania
Charles de la Valee Poussin był sławnym belgijskim matematykiem, którego główny wkład w dziedzinę nauk ścisłych polegał na wyprowadzenie dowodu na twierdzenie o liczbach pierwszych, a więc takich liczbach naturalnych, które posiadają dwa dzielniki: 1 i siebie same. W tym celu naukowiec posłużył się tak zwaną analizą zespoloną z wykorzystaniem funkcji Reimanna (funkcji dzeta). Należy jednak zaznaczyć, że do tych samych wniosków niezależnie doszedł również inny matematyk Jacques Hadamard.
Ponadto matematyk pracował nad teorią potencjału dotyczącą funkcji (potencjałów) oraz teorią aproksymacji.