Proza poetycka to typ literatury łączącej w sobie cechy prozy i poezji. Mamy tu do czynienia z fabularnym układem zdarzeń, a z drugiej strony z językiem nasyconym efektownymi środkami artystycznymi. Dzięki temu tekst zyskuje liryczny, refleksyjny nastrój. Ponadto jest wyraźnie zrytmizowany.
Proza poetycka miała swój początek w romantyzmie w odmianie powieści poetyckiej (np. „Konrad Wallenrod” Mickiewicza, „Maria” Malczewskiego) czy w formie stylizacji biblijnej („Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego”). Proza poetycka była również popularna w okresie Młodej Polski, np. u Żeromskiego („Duma o hetmanie”).
Poetyckość wkroczyła na teren prozy również w XX-leciu międzywojennym, w różnorodnych odmianach. U Aleksandra Wata („Ja z jednej strony i ja z drugiej strony mego mopsożelaznego piecyka”) poetyckość współtworzyła stylistykę surrealistyczną i oddawała mechanizm „pisma automatycznego”. Prozę poetycką tworzył również Jarosław Iwaszkiewicz (np. „Siedem bogatych miast nieśmiertelnego Kościeja”, „Zenobia Palmur”), łącząc charakterystyczne dla siebie motywy miłości i śmierci w stylu ekspresjonistycznym.
Szczególną realizację proza poetycka uzyskała natomiast w twórczości Brunona Schulza („Sklepy cynamonowe”, „Sanatorium pod klepsydrą”), w której język nasycony poezją oddawał bogaty świat onirycznej wyobraźni autora. W II połowie XX wieku proza poetycka występowała głównie u twórców awangardowych, np. Juliana Przybosia.
282. Proza poetycka – cechy, założenia, twórcy, przykłady
Proza poetycka to typ literatury łączącej w sobie cechy prozy i poezji. Mamy tu do czynienia z fabularnym układem zdarzeń, a z drugiej strony z językiem nasyconym efektownymi środkami artystycznymi. Dzięki temu tekst zyskuje liryczny, refleksyjny nastrój. Ponadto jest wyraźnie zrytmizowany.
Proza poetycka miała swój początek w romantyzmie w odmianie powieści poetyckiej (np. „Konrad Wallenrod” Mickiewicza, „Maria” Malczewskiego) czy w formie stylizacji biblijnej („Księgi narodu i pielgrzymstwa polskiego”). Proza poetycka była również popularna w okresie Młodej Polski, np. u Żeromskiego („Duma o hetmanie”).
Poetyckość wkroczyła na teren prozy również w XX-leciu międzywojennym, w różnorodnych odmianach. U Aleksandra Wata („Ja z jednej strony i ja z drugiej strony mego mopsożelaznego piecyka”) poetyckość współtworzyła stylistykę surrealistyczną i oddawała mechanizm „pisma automatycznego”. Prozę poetycką tworzył również Jarosław Iwaszkiewicz (np. „Siedem bogatych miast nieśmiertelnego Kościeja”, „Zenobia Palmur”), łącząc charakterystyczne dla siebie motywy miłości i śmierci w stylu ekspresjonistycznym.
Szczególną realizację proza poetycka uzyskała natomiast w twórczości Brunona Schulza („Sklepy cynamonowe”, „Sanatorium pod klepsydrą”), w której język nasycony poezją oddawał bogaty świat onirycznej wyobraźni autora. W II połowie XX wieku proza poetycka występowała głównie u twórców awangardowych, np. Juliana Przybosia.