Powieść realistyczna – geneza
Powieść realistyczna narodziła się w XIX-wiecznej Francji. Po raz pierwszy terminu tego użyto w 1826 r. w trzynastym numerze „Mercure français du XIX siecle”. Stanowiło ono wtedy synonim tzw. „literatury prawdy”, miało jednak znaczenie pejoratywne, gdyż kojarzyło się z tym, co jest przyziemne, prozaiczne i pozbawione wartości artystycznych.
Dopiero w 1857 r. pojęcie to zredefiniował James Champlfleury, publikując „Le réalisme” oraz „Wielkie postacie dnia wczorajszego i dzisiejszego” (1861).
Realizm w literaturze narodził się jako odpowiedź na charakterystyczny dla romantyzmu indywidualizm. Zwolennicy nowego nurtu zaprzeczali wszystkiemu, co niesprawdzalne, subiektywne i wzniosłe, stawiając nacisk na realizowanie zasady mimesis oraz stosowanie w swoich dziełach kryterium prawdy.
Powieść realistyczna - cechy i założenia
Narracja powieści realistycznych prowadzona jest przede wszystkim w trzeciej osobie liczby pojedynczej (wyjątkiem są przytaczane fragmenty listów itp.). Narrator jest wszechwiedzący, a jego zadanie polega na jak najdokładniejszym opisywaniu mających miejsce wydarzeń. Aby osiągnąć ten cel, narrator musi wyzbyć się emocjonalnego stosunku
