Nowela - geneza
Początki noweli sięgają zamierzchłych czasów, gdy opowieści przekazywano sobie jeszcze drogą ustną. Dotyczyły one głównie tematyki miłosnej lub przygodowej. Najbardziej znaczącym zbiorem spisanych tekstów tego typu była w starożytności „Milesiaka” Arystyda z Miletu.
Współczesna forma noweli ukształtowała się w epoce renesansu. Za sztandarowe dzieło tego okresu uznaje się „Dekameron” Giovanniego Boccacio.
Nowela pozytywistyczna - cechy i założenia gatunku
W dobie pozytywizmu nowele stały się utworami ściśle związanymi z ówczesną ideologią. Dzięki niewielkim rozmiarom, prostej (często jednowątkowej) fabule i wyraźnie zarysowanym bohaterom utwory te cieszyły się wielką popularnością. Dlatego też posiłkowano się nimi w procesie szerzenia nowych trendów myślowych.
Nowela to krótki utwór fabularny, który cechuje się jednowątkową fabułą (czasami tylko pojawiają się bardzo krótkie wątki epizodyczne), będącą często zbieżną z akcją (zawiązanie, punkt kulminacyjny, rozwiązanie) oraz wyraźnie zaznaczoną puentą.
Areną wydarzeń ukazywanych w nowelach pozytywistycznych była najczęściej wieś (pojawiają się także małe miasteczka, rzadziej wielkie ośrodki życia ludzkiego). Z tego
