Obrazek - geneza
Obrazek to gatunek charakterystyczny dla epoki pozytywizmu. Ten niewielki objętościowo rodzaj twórczości służył przede wszystkim ukazywaniu określonych problemów, jakich ówcześnie nie brakowało.
Obrazek - cechy i założenia
Obrazki były krótkimi utworami pisanymi prozą lub wierszem, które cechowały się prostotą, znaczną zawartością treści oraz wyraźnie zarysowaną puentą. Zazwyczaj ukazywały krótką scenę lub sytuację albo analizowały psychikę określonej postaci.
Twórczość tego rodzaju była łatwa w odbiorze, ponieważ przedstawiała wydarzenia jednoznaczne w sposób bardzo prosty (także językowo). Koncentrowała się głównie na cierpieniu oraz różnorodnych trudnościach życiowych, odwołując się w ten sposób do wrażliwości czytelnika.
Obrazki powstawały w konwencji realistycznej. Stylizacji podlegał język bohaterów, np. dzieła przedstawiające życie na wsi zawierały słownictwo typowe dla ludu. Opisy zawarte w tego rodzaju utworach często cechowały się silną ekspresją, dzięki czemu budziły u odbiorcy emocje, pozwalając mu głębiej przeżyć opisywane wydarzenie.
Bohaterami obrazków byli zazwyczaj prości ludzie. Autorzy pokazywali ich dramaty i cierpienia, które często spowodowane były nierównościami społecznymi, biedą itp.
Obrazek - twórcy i przykłady
Mistrzynią obrazków w polskim pozytywizmie była Maria Konopnicka. Tworzyła ona zarówno teksty prozatorskie, jak i poetyckie. Najwięcej miejsca poświęcała krzywdzie ludzkiej, przedstawiając ją w sposób wyrazisty, „chwytający za serce”. Do najważniejszych obrazków jej autorstwa należą: „Banasiowa”, „Jaś nie doczekał”, „W piwnicznej izbie”.
Z innych autorów obrazków warto wymienić Henryka Sienkiewicza („Jamioł) oraz Bolesława Prusa („Szkice i obrazki”).