Śpiąca Królewna - streszczenie

Bracia Grimm zaczerpnęli kanwę opowieści o śpiącej królewnie z baśni spisanej pod koniec XVII wieku przez Charlesa Perraulta. Inspiracją dla tej pierwszej wersji była wizyta autora w zamku Ussé nad Loarą, który został później odmalowany jako miejsce spoczywania ciała uśpionej księżniczki. U Grimmów baśń francuskiego twórcy została wzbogacona o wątki znane z niemieckich podań ludowych i umieszczona w pierwszym tomie wydawnictwa z 1812 roku.

Opowieść otwiera wspomnienie pary królewskiej, która przed laty bardzo pragnęła mieć dziecko. Ziszczenie marzenia przepowiedziała królowej żaba asystująca jej w kąpieli, a w kilka miesięcy później kobieta powiła piękną córeczkę. Król tak bardzo ucieszył się z narodzin dziecka, że wyprawił wystawną ucztę, na którą zaprosił krewnych, przyjaciół oraz wróżki. Zastawa przeznaczona dla tych ostatnich składała się z dwunastu elementów, toteż trzynasta z wróżek musiała pozostać w domu, co bardzo ją rozgniewało. Gdy czarodziejki obdarowywały małą królewnę rozmaitymi przymiotami, trzynasta wróżka pojawiała się na uczcie zapowiadając, że w zemście za zniewagę ukarze dziecko śmiertelnym ukłuciem wrzeciona w piętnastym roku życia. Dwunasta wróżka zamieniła wtedy swój dar na życzenie, by przeznaczony dziewczynce wypadek nie zakończył się jej śmiercią, lecz stuletnim snem.

Lata mijały, a królewna rosła i piękniała, stając się oczkiem w głowie króla, który dla ochronienia jej przed złymi czarami polecił spalić wszystkie wrzeciona w całym królestwie. W dzień swoich piętnastych urodzin księżniczka udała się jednak na samotny spacer po odległych zakątkach zamku i odnalazła ukryty tutaj warsztat, w którym pewna staruszka przędła len. Dziewczyna zechciała spróbować jej zajęcia, a wtedy spełniła się przepowiednia trzynastej wróżki – ukłuła się w palec i zapadła w głęboki sen, który rozciągnął swoje władanie na wszystkich mieszkańców zamku.

Wokół dziedzińca wyrósł gęsty, cierniowy żywopłot chroniący dostępu do zamku. Zwabieni opowieściami o śpiącej w jednej z komnat Różyczce książęta wielokrotnie podejmowali próby przedarcia się, ginęli jednak w cierniowych zwojach. Kiedy upłynęło wspomniane przez wróżkę sto lat, pod zamkiem pojawił się nieustraszony książę, który usłyszał historię o pięknej księżniczce od swojego dziadka i postanowił przedrzeć się do uśpionych komnat. Cierniowy żywopłot obrósł wtedy kwiatami i sam rozstąpił się przed młodzieńcem, książę odnalazł więc śpiącą królewnę i z zachwytu nad jej urodą pocałował ją. Cały dwór ożył i powrócił do czynności przerwanych przed stu laty, a niedługo później odbyło się huczne wesele książęcej pary. Wszyscy żyli potem długo i szczęśliwie.