Amerykańska literatura międzywojenna

Stany Zjednoczone w latach 20. osiągnęły pozycję pierwszej gospodarki świata i stanowiły symbol ziemskiego raju, w centrum którego znajdowała się fabryka snów, czyli Hollywood. Dopiero lata wielkiego kryzysu zatrzymały szalony pęd amerykańskiego marzenia, co jednocześnie zbiegło się z dojściem Hitlera do władzy i emigracją znacznej części europejskich artystów do Ameryki. Ów powiew europejskości stanowił ważny czynnik rozwoju amerykańskiej sztuki, pojawili się tu bowiem twórcy tej miary, co Charlie Chalin.

Trzeba również pamiętać, że I wojna światowa, której koniec rozpoczął epokę dwudziestolecia, nie toczyła się na terytorium Stanów Zjednoczonych, dla większości społeczeństwa była więc czymś dalekim, a nawet traktowanym w kategoriach interesującej przygody. Postawę tę, jak wskazuje Lesław Eustachiewicz, można odnaleźć np. w prozie Uptona Sinclaira („Jimmie Higgins”).

Inaczej problem wojny wyglądał natomiast u takich pisarzy, jak Johna Dos Passos („Trzej żołnierze”) i Ernest Hemingway („Pożegnanie z bronią”), których powieści stanowiły wyraźny i ostry manifest pacyfizmu. Jednocześnie właśnie ci dwaj twórcy nadali główny kierunek rozwoju amerykańskiej prozy. Dos Passos to pisarz awangardowy,