Mówiąc o literaturze międzywojennej w Rosji należy mieć na uwadze specyficzny kontekst historyczno-polityczny, w jakim powstawała. W 1917 roku w wyniku rewolucji październikowej bolszewicy przejęli władzę w państwie i wprowadzili porządek totalitarny. Artyści utracili wolność słowa, w sztuce obowiązującym kierunkiem był socrealizm, dlatego wielu twórców zamilkło lub wyemigrowało z kraju. Wielu też z tych, którzy pozostali, znalazło się w konflikcie z władzą i zapłaciło za to wysoką cenę, ginąc w sowieckich łagrach, jak np. Osip Mandelsztam.
Interesujące zjawiska w literaturze rosyjskiej pojawiły się jednak jeszcze przed I wojną światową, trzeba bowiem pamiętać, że Rosja to obok Włoch, najważniejsza kolebka futuryzmu. Dzielił się on na dwie podstawowe odmiany: egofuturyzm (Władimir Szerszeniewicz, Igor Siewierianin) i kubofuturyzm. Decydującą rolę odegrał ten drugi, z Włodzimierzem Majakowskim („Obłok w spodniach”, „Misterium buffo”) i Wielimirem Chlebnikowem na czele. Futuryzm miał tu wymiar słowotwórczy i stworzył oryginalną koncepcję „pisma pozarozumowego”. Ponadto w znaczący sposób kierunek ten oddziałał na sztuki plastyczne, np. malarstwo Kazimierza Malewicza.
Niemal równocześnie z futuryzmem w Rosji rozwijał się inny istotny awangardowy kierunek w poezji, a mianowicie akmeizm, którego nazwa pochodziła od greckiego słowa „akme”, znaczącego tyle, co szczyt. Prąd ów miał charakter neoklasycystyczny i skupiał się na realnej stronie rzeczywistości, traktując ją jako maskę głębszych treści. Inicjatorem kierunku był Nikołaj Gumilow, a jego najważniejsi przedstawiciele to Anna Achmatowa („Wieczór”, „Różaniec”, „Białe ptaki”, „Ziele przydrożne”), Osip Mandelsztam („Kamień”, „Trista”, wydane po śmierci „Woroneskie zeszyty”), Michaił Kuzmin („Jesienne jeziora”, „Gliniane gołąbki”) i Siergiej Gorodiecki.
W dwudziestoleciu tworzył również jeden z najsłynniejszych pisarzy rosyjskich, Borys Pasternak, który po II wojnie światowej napisze słynnego „Doktora Żywago”. W latach międzywojennych uprawiał on natomiast poezję zintelektualizowaną i filozoficzną („Porucznik Szmidt”, „Rok 1905”). Rosyjska proza obfitowała w niezwykle interesujące zjawiska. Z oczywistych względów szerokie odzwierciedlenie znalazła w niej rewolucja bolszewicka. Można tu wymienić dzieła takie, jak epicki „Cichy don” Szołochowa. „Droga przez mękę” Aleksieja Tołstoja, „Żelazny potok” Aleksandra Serafimowicza, „Armia konna” Isaaka Babla, „Rosja we krwi skąpana” Artioma Wiesiołego, „Czterdziesty pierwszy” Borysa Ławreniewa. Słynną powieść o rewolucji widzianej z perspektywy inteligencji napisał też Michaił Bułhakow – „Biała gwardia”. Jednocześnie powstawał radziecki dramat rewolucyjny, wśród jego istotnych dzieł można wymienić „Niezapomniany rok 1919” Wsiewołoda Wiszniewskiego czy „Człowiek z karabinem” Nikołaja Pogodina.
Jedni z najważniejszych twórców rosyjskich to oczywiście Maksim Gorki („Moje uniwersytety”, „Artamonow i synowie”) i Ilja Erenburg („Burzliwe życie Lejzorka Rojtszwańca”). W powszechnej świadomości pisarzem najwyższej rangi tego okresu był natomiast wspomniany już Bułhakow jako autor „Mistrza i Małgorzaty”.