Francja wyszła z I wojny światowej jako kraj zwycięski i z pewnością nastrój ten znalazł odzwierciedlenie w jej literaturze. Francja stała się bowiem na nowo wielką ojczyzną artystów z całego świata. To tu zrodziło się większość najważniejszych awangardowych kierunków epoki, jak kubizm Pabla Picasso i Georgesa Braque czy surrealizm. Zarówno na gruncie francuskiej prozy, jak i poezji mamy do czynienia ze zjawiskami wybitnymi.
Poezja
Wielką poezję tego okresu reprezentuje w pierwszej kolejności Guillaume Apollinaire. Jego słynne tomy „Alkohole” i „Kaligramy” to dzieła nowatorskie, w których artysta konstruuje nowy rodzaj języka poetyckiego, łączącego tekst i grafię w jedną, znaczącą całość. Inni francuscy poeci awangardowi, którzy wywarli duży wpływ na rozwój poezji XX wieku, to Blaise Cendrars („Wielkanoc w Nowym Jorku”, „Proza transsyberyjskiej kolei”), Max Jacob, Pierre Reverdy. W latach 20. wokół Andre Bretona powstaje natomiast grupa surrealistów. Każdy poeta wywodzący się z tego kierunku to twórca wybitny. Paul Eluard to wizjoner, poeta miłości, marzeń i piękna.
Równie wielkimi osobowościami są Louis Aragon („Wieśniak paryski”, „Dzwony Bazylei”), Philippe Saupault i Benjamin