Główną bohaterką powieści jest trzynastoletnia dziewczynka, którą spotykają życiu bardzo poważne i dorosłe doświadczenia. Jej matka zapada na ciężką chorobę, co powoduje, że bohaterka musi zamieszkać ze swoją babcią Ewą, nazywaną przez nią „babskiem” i niezbyt lubianą – obie panie nie miały okazji się wcześniej poznać, ponieważ matka Franciszki i jej babcia od dawna pozostawały w konflikcie. Od tego momentu zaczyna się zupełnie nowy rozdział w życiu dziewczynki – przeżywa swoją pierwszą miłość, przyjaźń z koleżanką z innego kręgu kulturowego (czarnoskórą Soraią), a także pogłębia swoje zainteresowania związane z poezją i literaturą. Franciszka nie przepada za książkami o magicznej rzeczywistości – nie znosi m.in. serii o Harrym Potterze i niechętnie patrzy na fascynację bestsellerem swoich rówieśników. Bohaterka woli ambitniejsze lektury – pod wpływem poważnych tytułów podejmuje także swoje pierwsze próby pisarskie. Dowiaduje się, kim była Wisława Szymborska, Halina Poświatowska, Emily Dickinson, Anna Achamatowa czy Safona. Niepostrzeżenie te odkrycia podsuwa jej babcia. Znamienne jest to, że wszyscy wymienieni twórcy to kobiety. Franciszka do tej pory żyje w przeświadczeniu, że poezję mogą pisać jedynie mężczyźni, tymczasem odkrywa zupełnie nowy odłam poezji opisując rzeczywistość widzianą kobiecym okiem. Przy okazji w powieści znajdują się liczne refleksje na temat literatury, jej kształtu i przyszłości. Ważne miejsce zajmuje także ogólna myśl o pisarstwie kobiecym.