„Sokrates tańczący” to obszerny wiersz Juliana Tuwima pochodzący z tomu o tym samym tytule, wydanego w 1920 roku. Tekst należy do wczesnej twórczości poety, w której dominują nuty takie, jak dionizyjska pochwała życia i rewolucyjne nastawienie do tradycji. Młody Tuwim jawi się jako twórca prowokacyjny, pragnący zbudować swoją własną wizję świata i poezji. Dopiero w późniejszych tomach dojdzie do głosu klasyczna postawa twórcy.
Przewartościowanie tradycji
Bohaterem lirycznym wiersza jest jeden z najważniejszych filozofów starożytnego świata, Sokrates. Czasoprzestrzeń utworu została umieszczona w realiach antycznych. Sytuacja liryczna rozgrywa się na ateńskiej agorze, gdzie myśliciel zwykł nauczać tłumy. Nawiązanie właśnie do tej praktyki nie jest przypadkowe. Poezja Skamandrytów miała bowiem ambicje wyjścia na ulicę i nawiązania bezpośredniego kontaktu z odbiorcami, podobna idea przyświecała starożytnym filozofom. Ponadto wiersz skamandrycki operuje długą, retoryczną frazą, podlega zatem wyraźnej prozaizacji.
W tekście mamy jednak do czynienia z przewartościowaniem tradycji. Obraz Sokratesa odbiega tu wyraźnie od powszechnego wyobrażenia na jego temat. Przed oczami czytelnika ukazuje