„Miejsce” to utwór wchodzący w skład tomu opowiadań „Opowieści galicyjskie” z 1995 roku. Jaki jest kontekst jego kontekst historyczny i geograficzny? Zbiór ten zawiera relacje z podróży autora po Beskidzie Niskim (paśmie górskim pomiędzy Bieszczadami i Sądecczyzną). Te tereny wchodziły w skład dawnej Galicji, czyli regionu Rzeczpospolitej, który po osiemnastowiecznych rozbiorach wszedł w skład monarchii Habsburgów. Galicja była tyglem etnicznym i religijnym. Mieszkali tam nie tylko Polacy, ale także Żydzi, Ukraińcy i Łemkowie. Każda z tych grup etnicznych miała swój własny folklor, wierzenia, obyczaje i język. Z dzisiejszego punktu widzenia najbardziej zapomniana wydaje się kultura Łemków. Społeczność ta jest dziś uważana za odrębną grupę etniczną lub za część narodu ukraińskiego. Łemkowie zamieszkiwali górskie obszary w Karpatach, głównie na terenie Polski, Ukrainy i Słowacji; posługiwali się językiem łemkowskim, należącym do dialektów wschodniosłowiańskim. Byli grekokatolikami i prawosławnymi, gromadzili się na nabożeństwach w charakterystycznych cerkwiach drewnianych. W czasie II wojny światowej i w latach powojennych dochodziło do masowych przesiedleń społeczności łemkowskiej. Wielu Łemków przesiedlono na tereny dzisiejszej Ukrainy, a pozostali zasiedlili tzw. Ziemie Odzyskane. „Miejsce” Andrzeja Stasiuka opowiada o tym zapomnianym aspekcie naszej historii.
Motyw przemijania i jego znaczenie w kreacji świata przedstawionego w opowiadaniu „Miejsce”
Opowiadanie przedstawia rozmowę dwóch bohaterów, którzy zwiedzają miejsce, na którym stała łemkowska cerkiew drewniana. Świątynia ta została przeniesiona gdzie indzie i wykorzystana jako atrakcja w parku etnograficznym. Jeden z bohaterów próbuje dowiedzieć się, jak wyglądała cerkiew, a drugi wspomina jej historię. Po otwarciu granic w 1989 roku do wsi, w której stała świątynia, zaczęli przybywać przesiedleni Łemkowie. Dla tych ludzi miejsce to było święte, tu się bowiem urodzili i spędzili dzieciństwo. Miejsce to było związane z ich kulturą, która przeminęła z powodu przemian politycznych i przesunięcia granic. Repatrianci, którzy większość życia spędzili na zesłaniu, pamiętali bardzo szczegóły związane z wystrojem cerkwi. Wspominali ludzi, którzy żyli tu kilkadziesiąt lat temu, pamiętali ich imiona i szczegóły różnych zdarzeń. Miejsce, gdzie stała cerkiew, stało się symbolem przemijania ludzi, tradycji i całych kultur, które kiedyś kwitły, a obecnie są tylko wspomnieniem i ciekawostką historyczną. Rozmawiający bohaterowie stoją tam, gdzie znajdowało się wejście do świątyni. Można powiedzieć, że pusta przestrzeń inspiruje do poznawania zapomnianej kultury, a także pobudza wyobraźnię zwiedzających. Miejsce nie jest bowiem tylko pozostałością po budynku, ale przestrzenią, którą wypełnia sacrum. Odczuwa to zarówno narrator, jak i powracający w rodzinne strony Łemkowie. Opowiadanie „Miejsce” jest hołdem złożonym kulturze, która bezpowrotnie przeminęła.