Dramat „Tango” Sławomira Mrożka powstał w latach 60. XX wieku. W Polsce i na Zachodzie był to czas głębokim przemian społeczno-obyczajowych. W krajach kapitalistycznych do głosu doszło młode pokolenie, które nie pamiętało tragedii II wojny światowej. W wielu krajach wybuchały protesty studenckie. Demonstranci opowiadali się za akceptacją wielu potępianych dotąd form relacji międzyludzkich. W krajach bloku wschodniego również pojawiła się kultura młodzieżowa, polegająca na kontestowaniu dotychczasowego porządku. Ważnym dla zrozumienia wymowy „Tanga” kontekstem jest polski romantyzm. Popularnym bohaterem romantycznym był młody buntownik i patriota, który protestował przeciwko marazmowi i opieszałości. Do tej tradycji nawiązuje Mrożek, tworząc postać Artura.
Konflikt i spór pokoleń w „Tangu” Sławomira Mrożka
Głównym bohaterem dramatu jest dwudziestopięcioletni Artur, który żyje w wielopokoleniowej rodzinie. Ojcem Artura jest Stomil, łamiący wszelkie konwenanse artysta, który wpajał synowi brak zasad i wartości. Dorosły już Artur zarzuca rodzicom, że zniszczyli wartości i tradycje, potrzebne w budowaniu ładu społecznego. Czuje potrzebę kierowania się w życiu jasnymi zasadami, ale nie wie, jak je zdefiniować. W opozycji do rodziców postanawia zostać konserwatystą. Chce na przykład wziąć tradycyjny, pełen staromodnych konwenansów ślub ze swoją kuzynką. Artur jest rozczarowany postawą starszego pokolenia, ma poczucie, że rodzice go zawiedli. Chciałby zostać rewolucjonistą, marzy o wielkim czynie. Jest w tym podobny do bohaterów romantycznych, którzy byli niepokornymi indywidualistami i buntownikami. Romantyczny sposób myślenia na temat sztuki i roli artysty można dostrzec także w wypowiedziach rodziców Artura. Według Stomila sztuka to wieczny bunt i rozbijanie zastanych przyzwyczajeń. Rodzice Artura mają obsesję na punkcie nonkonformizmu i zrzucania z siebie „okowów religii, moralności, społeczeństwa”. Nietrudno dostrzec, że wypowiedzi bohaterów to parodia romantycznych mitów. Zachowania Artura i jego rodziców są karykaturalne i przerysowane.
Konflikt i spór pokoleń w „Romantyczności” Adama Mickiewicza
Ballada „Romantyczność” Adama Mickiewicza jest uznawana za programowy manifest polskiego romantyzmu. Główną bohaterką utworu jest Karusia, która widzi swojego zmarłego ukochanego. Prości ludzie, obserwujący wzruszenie dziewczyny, wierzą w prawdziwość jej wizji. Z Karusi wyśmiewa się starzec, który uważa możliwość nawiązania kontaktu ze zmarłymi za gusła i zabobony. Narrator ballady przyznaje rację dziewczynie i nieuczonym, prostym ludziom. Starzec jest przedstawicielem poprzedniej epoki. Prezentuje poglądy racjonalistyczne, typowe dla sposobu myślenia ludzi oświecenia. Karusia reprezentuje młodość i charakterystyczną dla romantyzmu wrażliwość. W romantyzmie młodość pełni ważną rolę, jest bowiem przeciwieństwem starego, nieaktualnego porządku, który był kontestowany przez romantycznych artystów.