Kreacjonizm - cechy i przedstawiciele

Cechy

Kreacjonizm, według „Słownika terminów literackich”, jest tendencją w literaturze nowoczesnej, która polega na takim kształtowaniu świata przedstawionego w poezji, prozie lub dramacie, że znajduje się on w wyrazistej opozycji do świata rzeczywistego. Zasadami kreacjonizmu są więc antymimetyzm oraz twórcze podejście do literatury.

Wyróżnia się dwa zasadnicze typy kreacjonizmu literackiego. Pierwszy, ma miejsce wtedy, gdy rzeczywistość przedstawiona jest ekspresją wnętrza autora. Drugi rodzaj polega zaś na konstruowaniu niejako świata alternatywnego, w którym rządzą odrębne i swoiste dla niego mechanizmy. Granica pomiędzy wyodrębnionymi typami jest jednak płynna, wydaje się bowiem, że tendencje te mogą ze sobą współwystępować.

Przedstawiciele

Przykładem kreacjonizmu w literaturze światowej jest proza Franza Kafki, zarówno jego powieści, jak i opowiadania. Mamy tu do czynienia z dziwacznym światem, na pograniczu sennego koszmaru, w którym obowiązują specyficzne reguły. Człowiek zostaje postawiony wobec rzeczywistości aksjologicznej pustki i podlega sterowaniu przez zewnętrzne siły, jak Józef K., główny bohater „Procesu”.

Nieco inny kreacjonizm istnieje w prozie Brunona Schulza („Sklepy cynamonowe”). Oniryczno-groteskowa budowa świata przedstawionego służy raczej ocaleniu utraconego raju dzieciństwa i związanych z nim wartości.

Rzeczywistość balladowo-baśniową buduje natomiast w swojej twórczości Bolesław Leśmian. Jego poezję zamieszkują rozmaite stwory znajdujące się na pograniczu bytu i niebytu, które stanowią wielki metafizyczny korowód życia. To, co istnieje tęskni tu do śmierci, natomiast niebyt pragnie zaznać jakiejkolwiek formy materializacji.

Elementy kreacjonizmu z pewnością można odnaleźć w surrealistycznej poetyce Aleksandra Wata („Ja z jednej strony i Ja z drugiej strony mego mopsożelaznego piecyka”, „Bezrobotny lucyfer”) w poezji katastrofistów, np. u Józefa Czechowicza lub Czesława Miłosza. Kreacjonizm jest również cechą dramatu absurdu, np., Witkacego („Oni”, „Matka”, „Szewcy”), Różewicza czy Gombrowicza.

Polecamy również:

  • Awangarda - cechy i przedstawiciele

    Mianem awangardy literackiej określa się wszystkie kierunki, które zrywają z realizmem i mimetyzmem i są nastawione na kreację zupełnie nowych jakości estetycznych. Jest to zjawisko nowoczesne, które pojawiło się na początku XX wieku, a w jego obręb zalicza się prądy takie, jak futuryzm, dadaizm,... Więcej »

  • Ekspresjonizm w literaturze

    Poetyka ekspresjonistyczna określana jest „krzykiem duszy”, wyrazem emocji i wewnętrznych stanów artysty. Poeta miał prawo do pełnej swobody twórczej, forma dzieła literackiego nie miała znaczenia, liczyła się jego siła wyrazu, zmierzanie do absolutu. Więcej »

  • Futuryzm - cechy i przedstawiciele

    Futuryzm to awangardowy kierunek w sztuce, który narodził się na początku XX wieku we Włoszech i w Rosji. Programotwórcą futuryzmu włoskiego był Filippo Marinetti. W 1909 roku ogłosił „Manifest futuryzmu”, który zawierał postulat radykalnego odcięcia się od tradycji i zbudowania... Więcej »

  • Formizm - cechy i przedstawiciele

    Formizm to awangardowy kierunek w polskiej sztuce Dwudziestolecia, rozwijający się w latach 1917 – 1922. Prąd ten powstał na gruncie sztuk plastycznych i głównie do nich się odnosił, ale wywarł pewien wpływ również na dziedzinę poezji i teatru. Zjawisko formizmu zostało zapoczątkowane przez... Więcej »

  • Dadaizm w literaturze - cechy i przedstawiciele

    Dadaizm w literaturze miał bowiem polegać na eksponowaniu struktur celowo asemantycznych, a także spontaniczności, wyobraźni i fantazji. Dadaiści kontestowali tradycyjny porządek kultury i sztuki, odcinali się od realizmu, ale także od obowiązujących konwenansów społecznych, obyczajowych i moralnych. Więcej »

Komentarze (0)
Wynik działania 4 + 5 =
Ostatnio komentowane
ale banalne
• 2025-04-09 16:07:25
Może być
• 2025-03-27 18:35:05
siema mega fajne
• 2025-03-22 08:47:31
dzięki
• 2025-03-10 15:14:41
bardzo to działanie łatwe
• 2025-03-03 13:00:02