Tom poetycki Marii Pawlikowskiej-Jasnorzewskiej pt. Pocałunki ukazał się w 1926 roku. Znajdują się w nim miniatury liryczne, niezwykle popularne w okresie dwudziestolecia międzywojennego. W swoich utworach poetka porusza tematy miłości, codzienności, a także zawiera liczne refleksje o charakterze egzystencjalnym. Był to trzecia z kolei poetycka książka Jasnorzewskiej, uznana za jedną z najlepszych. Stylistyką wpisuje się w tzw. pierwszy okres twórczości autorki, datowany na lata 1922-1927.
Forma
Tomik Jasnorzewskiej zwraca uwagę swoją prostotą wersyfikacyjną i oszczędnością słowa, przy całym jego bogactwie semantycznym. Pod pozorną ascetycznością wyrazu kryje się mistrzowski kunszt poetycki artystki. W sześćdziesięciu czterowersowych utworach autorka zawarła treści dotyczące najważniejszych dla człowieka aspektów życia – w większości przeżywania miłości i zakochania. Niektóre części zwięzłością i impresywnością do złudzenia przypominają renesansowe epigramaty. Wybór tego gatunku dowodzi dość luźnego, a nawet żartobliwego stosunku do swojej twórczości. Każdy z utworów opatrzony został odpowiednio zaskakującą pointą, wyrażająca dążenie do poznania psychologicznej prawdy, związanej z tematem poruszanym w danym wierszu.
Motywy i tematy
Zasadniczym motywem wierszy w Pocałunkach jest tęsknota wynikająca z miłości, a z tęsknotą łączy się kolejny motyw - osoby niekochanej (warto nadmienić, że pojawiają się tu autobiograficzne echa rozpadającego się małżeństwa poetki). Jasnorzewska nie pominęła także pytań o sprawy dla człowieka najważniejsze – dotyczące przemijania oraz w ogóle sensu życia.