Poetycka ekfraza
„Nike” to wiersz, w którym Pawlikowska wykorzystuje odwołanie do znanej paryskiej rzeźby w funkcji wymownej metafory miłości. Poetka buduje swój wiersz na zasadzie poetyckiego porównania zaczerpniętego z porządku sztuki. Przywołuje słynną Nike z Samotraki i jej charakterystyczne, wizualne elementy. Wiersz przybiera zatem postać ekfrazy (poetyckiego opisu dzieła plastycznego). Statua greckiej bogini zwycięstwa zyskuje tu znaczenie alegoryczne. Nike została utożsamiona z miłością ze względu na konotowane przez nią cechy, przede wszystkim niezwykłą wolę przetrwania. Można zatem zauważyć, że Pawlikowska rozwija w poetycki sposób słynne zdanie Wergiliusza: „Miłość wszystko zwycięża”.
Mamy zatem do czynienia z niezwykle skondensowanym obrazem poetyckim, który zyskuje wielowymiarowe znaczenie, wpisujące się w różnorodne konteksty kultury europejskiej. Miłość ulega w wierszu antropomorfizacji i staje się obiektem emocjonalnej apostrofy podmiotu:
Ty jesteś jak paryska Nike z Samotraki,
O miłości nieuciszona!
Wymowny epitet „miłość nieuciszona” stanowi odwołanie do mitu o Nike wyposażonej w trąbę, za pomocą której obwieszczała ona zwycięstwo, przelatując nad polem bitwy.
Heroizm miłości
Druga część tego krótkiego, czterowersowego tekstu przypisuje miłości cechy heroiczne:
Choć zabita, lecz biegniesz z zapałem jednakim
wyciągając odcięte ramiona…
Ludzka dyspozycja miłosna stanowi źródło ogromnego cierpienia porównywanego do śmierci, jednocześnie jednak jest wieczna. Mowa tu więc o tym, że miłość dokonuje rzeczy niemożliwych („wyciąga odcięte ramiona”) i przezwycięża wszystkie przeszkody.
Siła poetyckiej miniatury
Charakterystyczna dla Pawlikowskiej zwięzłość i precyzja poetyckiej obserwacji pozwala autorce w jednym krótkim porównaniu uchwycić istotę miłości. Dzięki ascetycznej oszczędności środków wyrazu poetka unika płaskiego banału i zachwyca trafnością prezentowanego obrazu. Poetyckie wykorzystanie ikony kultury śródziemnomorskiej jak w soczewce skupia siłę miłości, jej nieśmiertelność i wielkość. Miłość jawi się jako najważniejsze z ludzkich uczuć, które pozwala zachować nadzieję i wiarę wbrew wszelkim niekorzystnym okolicznościom. Dyspozycja ta stanowi niewyczerpane źródło wewnętrznej siły człowieka i najgłębszą istotę jego losu.