Międzywojenna krytyka literacka - charakterystyka i przedstawiciele - strona 3

cy” (o Mickiewiczu) i „Obrachunki fredrowskie” (o Fredrze). Były one jednocześnie wspaniałymi polemikami z krytykami. Z kolei „Znaszli ten kraj?...” to książka o artystycznym Krakowie i jego przemianach od czasów modernizmu.

Z pokolenia Młodej Polski wywodzili się również inni wybitni krytycy piszący w duchu „opcji biograficznej”: Adam Grzymała-Siedlecki, który w przeciwieństwie do Boya charakteryzował się raczej konserwatyzmem poglądów (zwłaszcza na dzieła Fredry) i Zygmunt Wasilewski, którego najważniejszym tomem była książka „Poeci i teatr”.

Z kolei wielkim przeciwnikiem biografizmu krytycznego był Ostap Ortwin. Zajmował się on głównie poezją najnowszą, trafnie komentował twórczość Leśmiana i Tuwima, choć również czynił kąśliwe uwagi pod adresem Pawlikowskiej (główny tom „Próby przekrojów”, 1936). Był on prekursorem myślenia o krytyce jako samoistnej dziedzinie twórczości.

Z młodszego pokolenia krytyków należy wymienić Wilama Horzycę („Dzieje Konrada” 1930), Stanisława Baczyńskiego (ojciec Krzysztofa Kamila Baczyńskiego) i Jana Stura, którzy zajmowali się głównie ekspresjonistycznym nurtem literatury. Baczyński wystąpił jako radykalny polemista w stosunku do koncepcji krytyki stworzonej