Powieść społeczno-obyczajowa - cechy, przykłady, twórcy

Powieść społeczno-obyczajowa jest odmianą powieści realistycznej. Dąży ona do wiernego oddania rzeczywistości ze szczególnym uwzględnieniem problemów społecznych, ekonomicznych, obyczajowych i światopoglądowych. W drugiej połowie XIX wieku przeżywała swój rozkwit i przyczyniła się do ewolucji całego gatunku.

Cechy powieści społeczno-obyczajowej

- realizm w przedstawianiu zdarzeń i postaci, rezygnacja z nadzwyczajnych wydarzeń na rzecz prawdopodobieństwa (powieści niejednokrotnie oparte były na faktach),

- panoramiczne ujęcie danego środowiska – ukazanie jego przekroju, wewnętrznych mechanizmów, obyczajów, warunków życia, problemów ekonomicznych, moralnych itp.,

- dbałość o szczegóły w opisie miejsc, ubiorów, sprzętów, zwyczajów ,

- kreacja bohatera jako typowego przedstawiciela jakiegoś stanu,

- nacisk na ukazanie społecznej motywacji działań bohaterów (motywy psychologiczne były uwzględniane, jednak z mniejszą dbałością),

- obiektywizm w przedstawianiu zdarzeń i bohaterów, ocena winna należeć wyłącznie do czytelnika,

- auktorialna narracjanarrator trzecioosobowy, obiektywny, wszechwiedzący,

- kompozycja zamknięta.

Przykłady powieści społeczno-obyczajowych

„Komedia ludzka” Honoriusza Balzaca – cykl 85 powieści, ukazujących społeczeństwo francuskie w okresie od Dyrektoriatu aż po monarchię lipcową

„Anna Karenina” Lwa Tołstoja – daje obraz dziewiętnastowiecznej Rosji

„Lalka” Bolesława Prusa – przynosi obraz dziewiętnastowiecznej Warszawy

Polecamy również:

Komentarze (0)
Wynik działania 1 + 3 =
Ostatnio komentowane
Ale słaba ta kolenda, jbć karpińskiego
• 2025-03-24 21:27:31
slabe
• 2025-03-23 14:07:09
siema mega fajne
• 2025-03-22 08:47:31
dzięki
• 2025-03-10 15:14:41
bardzo to działanie łatwe
• 2025-03-03 13:00:02