W „Innym świecie” Gustawa Herlinga-Grudzińskiego narracja jest pierwszoosobowa. Postać relacjonująca wydarzenia – Gustaw – to również porte-parole autora, w ten sposób twórca staje się głównym bohaterem dzieła, przy okazji gwarantując swoją osobą autentyczność relacji z radzieckich łagrów.
Narrator jest postacią pochodzącą ze świata zewnętrznego. Realia Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich oraz sowieckich łagrów były dla niego czymś zupełnie nowym i nieznanym, nie do pojęcia oraz niewyobrażalnym. Z tego powodu w dziele szczególnie mocno uwidacznia się konflikt wartości mający miejsce w psychice jednostki, próba zachowania przez Gustawa swojego człowieczeństwa i godności. Nie wstydzi się on również jednak chwil słabości, nie zataja ich przed czytelnikiem. Pozycja zajmowana przez Gustawa w hierarchii obozowej niczym nie różni się od tej, jaką zajmowała większość więźniów. To właśnie z takiej perspektywy czytelnik poznaje realia panujące w radzieckich łagrach.
Postać opowiadająca w „Innym świecie” nie pomija żadnych tematów – nawet tych drastycznych i bolesnych. Otwarcie opisuje ludzką fizjologię i wpływ życia w obozie na ten aspekt egzystencji człowieka. Nie kryje własnych popędów i pragnień, stawiając przede wszystkim na autentyzm i obiektywizm relacjonowanej historii.
W narracji „Innego świata” pojawiają się liczne fragmenty kronikarskie, analizy psychologiczne oraz odniesienia do sfery wartości. Te pierwsze dotyczą przede wszystkim suchych informacji połączonych z datami i miejscami. Niekiedy narrator stara się wniknąć w psychikę współwięźniów, badając ich poglądy, przemyślenia i motywacje. Z kolei refleksje o charakterze aksjologicznym dotyczą głównie napięć między etyką a kodeksem łagru.
Płaszczyzna językowa „Innego świata” ma charakter dualistyczny. Z jednej strony pojawiają się tu zwroty zaczerpnięte z żargonu więźniów, słowa potoczne i typowe dla rzeczywistości radzieckich obozów. Z drugiej – obecne są fragmenty typowe dla literatury pięknej, często zmetaforyzowane, koncentrujące się na pojęciach abstrakcyjnych. Rozdźwięk ten w pewnym stopniu oddaje także wewnętrzny podział rzeczywistości łagrowej. Z jednej strony więźniowie stykali się z niezwykle nieprzyjazną rzeczywistością, z drugiej – starali się wieść życie wewnętrzne, nawiązując w jakiś sposób do swojej przeszłości, dawnych ideałów i ambicji. W stanie tym znajduje się także narrator. Jego zadaniem jest oddanie rzeczywistości łagrów w sposób obiektywny, jednocześnie przeżyte tam doświadczenia nie pozwalają mu na całkowite zdystansowanie się i wyłączenie emocji.